Vjollca Aliaj

Arsye

Krikëllima e akrepave në orën e vjetër troket mbi qerpikë të tokës duke më kujtuar përfytyrimet prej uji resh. Mes të kaltrës hieroglifet e fluturimeve shuhen në një kaos krahëfluturash. Kam një dëshirë të madhe për të fluturuar pas tyre por shtegu i padukshëm ndjek kolovitjen e erës dhe toka nën lëmbë më tërheq fort . Ngazëllehem nga fijet e flokëve deri në gjymtyrët e shkrehur. Psherëtimat e shkretëtirës vijnë prej humbëtire e shterin në rrugë pa krye. Një ngjyrë e ndryshkët lulëzon mbi gjethe e degë. E gjelbër sipërfaqja e ujrave thyer mijëradrita si kristale të grabitur kontinentit të zi. Nuk jam në ëndërr. Hapat bëjnë një zhurmë të lehtë, melodioze. Lëkundjet ndjekin krijimin e një kryqi. Pak aromë lagështie për të shpërthyer kangjellat e melankolisë. Mbi një pentagram prej ajri notat formohen me petale trëndafilash. Nis e luaj me to. Tingujt shpërthejnë cicërimash. Gjendem në një udhëkryq valëzimesh. Ngacmimi i dritës i thyen të gjithë drynat e heshtjes dhe nuk mund ta mohoj se të gjitha këto janë ARSYE PËR TË DASHURUAR PRANVERËN.

Meditim vjeshte

Kjo rrugicë e vjetër e qytetit ka një shpirt të vetin, të fshehur në çdo rrëzë e qoshe , në çdo parmak e dritare që nuk është hapur prej vitesh, ku çdo pllakë e thyer rri si roje e kalimit të kohës. Muret, të mbuluara nga barishte të vogla, janë dëshmitarë të asaj historie e cila është më shumë e ndjerë sesa e ditur. Ky vend, i mbushur me erën e pluhurit dhe aromën kutërbuese të drurit të kalbur, është një hapësirë ku koha duket të ketë ngecur, ku çdo hap tingëllon si një rënkim i së djeshmes.
Në këtë rrugicë, hapat e dikujt që ka kaluar para meje mbeten të ngulitura në pllakat e gjymtuara, ashtu siç mbeten kujtimet e atyre që nuk janë më këtu. Dritaret e pahapura prej kohësh lëshojnë një dritë të dobët, të mekur, të zymtë sikur duan të flasin, por veç heshtin me një tulatje të çuditshme, të padëshifrueshme. Piktura e kalimit të viteve bulëzon dukshëm; një lule e tharë në cep të murit, një tel i këputur që ende ngjitet pas qelqit të plasaritur të dritares apo kanatave të drunjta, një derë gjysmë e hapur ku nuk pipëtin këmbë njeriu e kafshë shtëpiake….
Eh, kjo rrugicë është një poezi e harruar, një varg i mbetur aty, ku askush nuk do të mundet ta lexojë. Rrugica e vjetër mbart qyrkun shpotitës të së shkuarës si një zë që pret të dëgjohet, por nuk guxon të ngatërrohet.