Jasmina Sfiligoj
MAGIČNO JEZERO
Odlutali jednom u našoj smo priči
U srce šume sasvim nam nepoznato
Gdje krošnje su šuštale i zrak treperio
A sunce kroz grane je sjalo k´o zlato
Dvoje divlje djece trčeći bez daha
S vjetrom zapletenim u raščupanoj kosi
Čvrsto smo se držali bez imalo straha
Što nam novo sutra sa sobom donosi
Zaneseni mirisom i ljetom opijeni
Odjednom smo stali pred silnom ljepotom
Zelenilom plavetnim naglo opčinjeni
Pred bujnom oazom što pršti životom
Zov jezera bio je od svega jači
Uronili sretni smo u vodene boje
Goli i prkosni u njegovom krilu
Gdje sve se činilo samo tvoje i moje
Nježno je grlilo djetinjstvo i mladost
Snažno nas je nosilo kao ruke majke
Stopilo nas u tom blaženom spokojstvu
U čisto savršenstvo iz najljepše bajke
Daleko od svijeta u glasnoj tišini
Dva su krhka tijela bila isprepletena
Poljupci lagani kao ljetna kiša
U jezeru ostali za sva su vremena
Nikada više nismo se vratili
Na to tajnovito i sveto mjesto
Izgubili smo ga, a i nas dvoje
Iako šumom smo hodali često
Tko zna je li ikad i postojalo
Možda je bilo plod mašte i htijenja
Kao što nekad ni slutili nismo
Da vrijeme ljude potpuno mijenja
LIQENI MAGJIK
Njëherë në tregimin tonë u humbëm,
Në zemër të pyllit krejt të panjohur,
Ku kurorat shushurinin e ajri dridhej,
Dhe dielli ndër degë ndritte si ari.
Dy fëmijë të egër vraponin pa frymë,
Me erën ngatërruar në flokët e shpupurisur.
Fort e shtrëngonim njëri-tjetrin pa pikë frike
Se çfarë e nesërmja do të sillte me vete.
Të magjepsur nga aroma, të dehur nga vera,
Papritur u ndalëm përballë një bukurie të madhe,
Magjepsur nga gjelbërimi me shkëlqim blu,
Përpara një oaze të harlisur që shpërthente jetë.
Thirrja e liqenit qe më e fortë se çdo gjë.
Të lumtur u zhytëm në ngjyrat e ujit,
Lakuriq e sfidues në prehërin e tij,
Ku gjithçka dukej vetëm jotja dhe imja.
Fëmijëria e rinia na përqafonin butë,
Na mbanin fuqishëm si duar nënës.
Na shkrinë në atë qetësi të bekuar,
Në përsosmëri të pastër prej përrallës më të bukur.
Larg nga bota, në atë heshtje të zhurmshme,
Dy trupa të brishtë ishin të ndërthurur.
Puthje të lehta si shiu i verës
Mbetën në liqe përjetë.
Kurrë më nuk u kthyem
Në atë vend të fshehtë e të shenjtë.
E humbëm atë, po edhe veten,
Megjithëse shpesh shëtitëm nëpër pyll.
Kush e di nëse ndonjëherë ka ekzistuar?
Ndoshta qe fryt i imagjinatës dhe dëshirës,
Ashtu siç kurrë nuk e kishim menduar
Që koha i ndryshon njerëzit krejtësisht.
DEN MAGISKA SJÖN
En gång i vår berättelse gick vi vilse,
I hjärtat av en helt okänd skog,
Där kronorna susade och luften darrade,
Och solen bland grenarna lyste som guld.
Två vilda barn sprang utan andan,
Med vinden intrasslad i det rufsiga håret.
Vi höll hårt i varandra utan minsta rädsla
För vad morgondagen kunde föra med sig.
Förtrollade av doften, berusade av sommaren,
Stannade vi plötsligt inför en stor skönhet,
Bländade av grönskan med blå glans,
Framför en yppig oas som sprutade av liv.
Sjöns kallelse var starkare än allt.
Lyckliga dök vi i vattnets färger,
Nakna och trotsiga i dess famn,
Där allt tycktes vara bara ditt och mitt.
Barndomen och ungdomen omfamnade oss mjukt,
Höll oss starkt som en moders händer.
De smälte oss in i den välsignade stillheten,
I ren fullkomlighet ur den vackraste sagan.
Långt från världen, i det bullriga lugnet,
Två sköra kroppar var sammanflätade.
Lätta kyssar som sommarregn
Stannade i sjön för evigt.
Aldrig mer återvände vi
Till den hemliga och heliga platsen.
