Autor: Namik Selmani
Gjuha jonë purtekë flamuri
Gjuha jonë purtekë flamuri
Është e lashtë sa dhe bota
E përcjellim bir as biri
Nëpër vite s;e humb koha.
Gjuha jonë fole bilbili
Ardhur tej nga lashtësia
Mjaltë malesh, polen prilli
E bekon vetë Perëndia.
Për të vargje thuri Mjeda
Vjershëroi me mall Naimi.
Mblodhi fjalët porsi bleta
Kostandin Kristoforidhi.
Prijatar ai Gjon Buzuku,
Në la shqipen tek Formula*
Bash si fara që hedh bujku
U fut shqipja në ninulla.
Vjen Babë Duda gojëëmbël
Prag më prag sërish troket
“ Kush s’mëson gjuhën e nënës
I dënuar është për jetë!”
Petro Nini plagëhapur
Pëshpërin ca amanete.
Sup më sup e krahët zgjatur
Shqipja kurrë të mos tretet.
Në një botë me vezullime
Me ujëvara e avionë.
Të mos mbesë si një jetime
Gjuha shqipe, gjuha jonë.
Të mos vyshket nga i ftohti
Mos e kalbë kurrë harresa.
Bashkë me gjuhët që ka globi
Bashkë me gjuhët që ka globi
Të jetë lulja që ngroh breza
Dhurata në kurbet
Kam marrë nga nëna në vite sa e sa dhurata.
Kordele të kaltra, bluza, kukulla e fustane.
Babai më mbushte përherë duart me çokollata
Gjyshja më kishte mbushur duart me bajame.
Daja më blinte libra me vjersha e përralla.
Ku humbesha, sa më shfaqeshin në ëndrra.
Kur vinte agimi, nxitoja mes rrezeve të bardha.
Merrja me dhjetra urime me fjalë të ëmbla.
Dhe erdhi një ditë kur mora një kryedhuratë.
Një kostum të bukur qëndisur me duar.
Një palë sandale të reja, oh, ç’gëzim më dhanë!
Sa tërë vitet me dhurata i kisha harruar.
Në një Festë Flamuri festova me prindërit e dashur.
Larg Shqipërisë, larg Tiranës e Dajtit me pisha.
Më dukej vetja sikur akrepat kishin ndalur.
Nga lumturia zemra lëshonte xixa-xixa.
Kostumi më kishte sjellë duart e një gjysheje.
Gjithë vitet e kaluara me lojëra fëminore.
Dhurata më kishte bërë atë ditë si dallandyshe
Që kishte gjetur çerdhen e re në të tjera troje.