Shyrete Demaj

Ku flenë perënditë?

Ku flenë perënditë?

do shkoj t’i zgjoj

erdhi ajo ditë.

Ç’gjumë i përgjumur është ky?

Ku shpirti i fëmijëve, grave e burrave

që humbën tash 25 vjet…

thërret, bërtet, pisket.

Dhimbja e eshtrave të zhdukur

dhemb… sa shumë dhemb…

Dheun çon përpjetë

e shemb

Tërmet në shpirtat tanë

krijon e torturon

Plaga që rrjedh gjak

zemrat na mpak

Heshtja vajton

sa shumë rëndon.

Një çerek shekull

Të humbur të tretur

Ku flenë perënditë?

Do shkoj e t’i zgjoj…

 

TI NUK E DI

Ti nuk e di

Si asht ajo ndjesi…

Kur lisi shpresës

t’kallet shkrumb e hi

 

e po nat’ hi,

me i çel prap filizat e ri…

 

Ti nuk e di!

Çka asht’

andrrat me  t’i thy si shkarpa,

e po me ato shkarpa

me ndez zjarr’n e dashnis,

 

përsëri…

Ti nuk e di!

Çka asht kujën

n’kang me kthy…

E me lot’t e saj me ba i’det

 

Dashnis prap me i dhan e jetë…

 

Ti nuk e di!

Çka asht durimi i krypës n’sy

e mos me piskat

se ky ishte i yti fat

 

Ti nuk e di!

Jo nuk e di çka asht,

kur zemrën copa copa

me e kthy në gur…

E prap prej gurit në të gjall me e kthy.

Veç për dashni…

 

THUAJ SE ATDHEUN E DESHTA

Merre veten në përqafim

E shueja ejtjen e shkrumuar

Askush nuk e di shkretëtirën pa fund

Sa unë që përmbyta në lumin askund

Merre veten  në prehër

E knoja ninullat e Gjergjit

Krehja mendimet me krëhërin e kohës

Tregoja përrallat e shekullit

Merre veten e shkunde për fyti

Zgjoje nga gjumi i molisur

Syve shkruar liri  me gjak

Gjokset e plagosur u arratisen

Merre veten dhe jepi pak frymë

Pak frymë malesh me kreshta

Shkunde lisin me degë e rrënjë

Jeho dhe thuaj se atdheun e deshta.

EJA

Muzgut sonte  t`i them eja

Në gotë vere flen hareja

Tunde moj të vraftë reja

Fustan bukura nga Peja.

 

Eja moj ma shëro zemrën

E më ndiz shkëndijë rinie

Eja mos e le për nesër

Ti furtunë dashurie.

 

Eja moj përreth lumbardhit

Sjellma freskun e kalasë

Moj e bukura e Prizrenit

Se pa ty zemra më plasë.

 

Eja moj si zanë mali

Zbrit prej Sharri e prej Rugove

Ma kënaq syrin edhe shpirtin

Si bardhësia e kësaj bore.

 

Eja moj me sytë e diellit

Ma shkrij akullin e kahmotshëm

Në sytë e mi mbille gëzimin

Universit të përbotshëm.