Pjesë mnga romani i Sokol Demakut “Pylli i çuditshëm”-“Den konstiga skogen”, të cilën kritikët letrar këtu e quajtën “Tregimet e pyllit të ferrit në tokë

                             Një pranverë e ftohtë me rraprezalje të mëdha

Edhe kur lufta po vazhdonte, ajo kishte qenë e tmerrshme për ne, tmerrësisht e keqe për ne.

Policët kishin filluar të kontrollonin rregullisht zonën dhe t’i propagandonin popullit se të gjithë shqiptarët duhet të shpërngulen jashtë vendit për sigurinë e tyre.

Njerëzit ishin aq të shqetësuar.

Askush nuk dinte se çfarë të bënte, si të vepronin dhe bënin në këto kushte.

Policia filloi të hakmerret ndaj nesh. Ishte e papranueshme, e tmerrshme për të gjithë ne. Tani njerëzit filluan të flasin për nevojën për të ndihmuar njëri-tjetrin dhe për të gjetur një zgjidhje.

Çdo ditë dëgjonim se policia vriste të pafajshëm, se ata po bënin atë që vendoste qeveria në Beograd.

Ishte një taktikë e liderëve politikë në Serbi dhe ideja ishte që të gjithë shqiptarët të shpërngulen në Shqipëri. Një lider ekstrem politik serb përsëriste në të gjitha fjalimet e tij se “të gjithë shqiptarët duhet të shkojnë pas Bjeshkëve të Nemura”. Këto ishin fjalë të ldierëve dhe politikajve serbë që sunduan vendin në këtë kohë të errët.

Tani kishte ardhur koha për ta zbatuar atë. Ishte një pranverë e ftohtë e vitit 1998.

Kudo në vend mund të shihej tym e flakë dhe predha që binin mbi fshatra, shtëpi dhe qytete.

Kishin filluar të shkatërronin gjithçka që u takonte shqiptarëve.

Shtëpi, rrugë, fshatra, gjithçka.Të gjitha.

Mes ankthit dhe frikës  që ishte aq e madhe mes njerëzve, disa kishin gjetur zgjidhje dhe kishin ikur prej andej nëpërmjet organizatave humanitare. Ata ishin në një vend të sigurt dhe të qetë, por pjesa tjetër e shqiptarëve ishin në rrezik. Ata nuk kishin dhe nuk gjenin zgjidhje. Ata thjesht prisnin atë që do t’u sillte dita.

Kudo në zonë shiheshin tanke me ushtarë që kontrollonin gjithçka dhe këdo. Kishte policë të maskuar duke torturuar njerëz, duke vrarë njerëz vetëm pse ishin shqiptarë.

E ndjeja këtë si një gur i rëndë brenda meje, në zemrën time, por mendova se ndoshta do të largohej.

En kall vår med stora repressalier

Även medan kriget pågick så hade det varit hemskt, så fruktansvärt hemskt för oss.

Poliser hade börjat kontrollera området regelbundet och propagerade till folket att alla albaner måste flytta utomlands för deras egen säkerhet.

Folket var så oroliga.

Ingen visste vad de skulle göra, hur de skulle hantera det hela.

Polisen började med repressalier mot oss. Det var oacceptabelt, hemskt för oss alla. Nu började folket prata om att de måste hjälpa varandra och hitta en lösning.

Varje dag hörde vi talas om att polisen dödade oskyldiga, att de gjorde det som regeringen bestämde i Belgrad.

Det var en taktik från politiska ledare i Serbien, och meningen var att alla albaner måste flytta till Albanien. En extrem politisk serbisk ledare upprepade i alla sina tal att “alla albaner måste bort bakom de fördömda bergen”. Det var ord till de serbiska politikerna som styrde landet under denna mörka tid.

Nu hade tiden kommit för att genomföra det. Det var en kall vår 1998.

Överallt i landet syntes rök och granater föll mot byar, hus och städer. De hade börjat förstöra allt som tillhörde albanerna.

Hus, vägar, byar, allt. Allt.

Bland den oro som var så stark hos folket hade några hittat lösningar och via hjälporganisationer flytt därifrån. De var på en trygg och säker plats, men resten av albanerna var i fara. De hade ingen lösning. De bara väntade på vad dagen hade att ge dem.

Överallt i området syntes stridsvagnar med soldater som kontrollerade allt och alla. Det fanns maskerade poliser som torterade folk, som dödade människor enbart för att de var albaner.

Det kändes som en tung sten i mitt inre, i mitt hjärta, men jag tänkte att det kanske skulle försvinna.