Erinda Medolli
Pa pranverë
Pranvera vjen për të gjithë
Por për ne të dy ka vite që vonon,
Mbase ka harruar të lindë,
Mbase ka harruar të kalojë në shtegun tonë.
Pse të gjithë e kanë një stinë
Ndërsa në jetën tonë nuk kalon,
Ajo ka mbetur pa frymë rrugës,
Ndaj dhe lëndina jonë veç loton!
E pema te dritarja mbeti zhveshur
Në pritjen e saj, u tha.
Kaloi koha, por stina e njëjtë,
Vjeshtë, me trishtim, ankth e vaj.
Ingen vår
Våren kommer för alla
men för oss båda har det varit år för sent,
kanske glömde han att föda,
kanske glömde att passera på vår väg!
Varför alla har en årstid
medan det inte går över i vårt liv,
hon blev andfådd på vägen,
det är därför vår gräsmatta bara gråter!
Trädet vid fönstret förblev avklädd
I väntan på henne torkade det ut
tiden gick, men densamma årstid,
höst, med sorg, ångest och gråt.