Elvira Zeneli
QËKUR….!
Qëkur tē pashë e mē s’ tē pashë,
I rashē unē botës pash mē pash.
Tē tē ndjeja,
Të tē puthja,
Të të përkëdhelja,
Dhe plagën time tē ta rrëfeja.
Por ti nuk më dhe,
Asnjë çast,
as për bé
Belin tē ma shtrëngoje
Dhe me puthje të më mbuloje.
Dhe u ende kot nëpër botë,
I arratisur,
Duke më pritur.
Unë doja të vije drejt meje,
E ti më ikje..
Tani mē thuaj kush ēshtē mëkatari,
I dyti apo i pari?
