Valbona R.Hadri
Drithërimë
Kur drithërimat e shpirtit të pushojnë, menjëherë, rruga humbet në terr.
Njëmijë pyetja fillojnë të të marrin frymën.
Ndërsa ti mundohesh më kot
të zgjidhësh enigmën.
Ato mbulojnë gjithë pamjet e bukura
që ke parë më parë.
Dhe trupi ka ftohtë,
Ftohtë si në janar.
Është një i ftohtë që t’i djeg gjithë dilemat dhe heshtjet.
Qe s’pyet për të ngrohtit apo veshjet
Megjithatë kjo është e përkohshme gjithmonë.
Sepse me pas një dritë e vogël ndriçon.
Shpirti s’dorëzohet nga dhimbja e pambaruar
Vullneti nxjerr kokë dhe dëshirën për të jetuar.
Shpirti mbledh forcë të tregoj që është gjallë,
duke vizatuar në terr një mbrëmje të bardhë.
Lamtumirë
Lamtumirë, njeri i zemrës
Në sytë e tu ndjeva mall,
Në përqafim me njê dënesje
e rrëmbyer por prap e gjallë.
Njê drithërimë me loté nē sy
Më pushtoi butësishtë
Fryma e ngrohtê e ofshamës sate mê bëri fëmijë sërish.
Të dua si erën që nuk e sheh,
Por gjithmonë e ndjen kur prek,
Shpirti im mbetet tek ti,
Me shpresë që tê takohemi përsëri.
Unë tani po ngjitem qiellit
zemër mbushur,
Me burimin e ëmbélsisë,
Me kujtime më të bukura
Në dorë librin e dashurisê.