Xhemile Aliu
PORSI LUMI VERSHOJNE MENDIMET
Porsi lumi vërshojnë kujtimët në memorjën time
Porsi vërshimet pas nji shiu të rrëmbimshëm
Kaluar mijë vjeçarëve,permes dhembjeve
Edhe sot jane gjymtyrët tona të gjakosura
A thua ç‘farë ishim ne ,njerëz te gozhduar në kryq
Apo njerëz të lidhur mes për mes me henën
Por gjithësesi ishim me të dy kembët në këtë tokë
Nga pjallmonte jeta më të gjitha katrahurat e saja
Ne besonim ,besonim në zoterat tanë qiellor
Besonim në toke ,qiell henë ,det dhe lumenje
Besonim në jetën e pastajme,në amshimë
Në gjithë çka që kishte të bente me sintagmen jetë
Kush na e theu besiminë tonë të pastër
Kush na bëri thermija atomike te rrezikshme
Që presin në çdo momnet eksplodimin e tyre
E spektatoret qendrojne të gatshem per duartrokitje
Skena qendronë gjithmonë e hapur per të filluar spektaklinë
Por dhe aktorët. Gjtihmonë të gatshem për lojenë
Qeshin ,zgerdhihen neveritshem e ne shiqojme pa vetdije
Së ç‘farë do të luhët në skenë,si në kohën Hamletijane
Dhe na dalin në sken ,njerëz me maska te pa tru
Artist të skenes pa art ,te kamufluar per mes suflerve
Qe u rrinë të gatshëm prapa perdes,se mos gabojnë
Dhe u rrenojnë te programuarit të berë shumë kohë me parë
Dhe dalim para auditoriumeve,të pispillosur si artist skene
Flasim e rrehim gjoks e kush do të dale i pari në skenën tradhtar
Trutharë ,axhamij e dilingjij,kujt do ‚ia rrahin krahet perpiluesit te skenës
E ne spektatorët e gjore,ia mbajmë issoon,heu pirolla të qoft
DALLENDYSHET E SHIROKËS
Dallendyshe moj e bekuar
A s’ma njehë këtë mallin tim
Kështu Shiroka të pat kënduar
Kështu po t‘këndo dhe brezi im
Si kjo gjamë kurr nuk na u nda
Si nuk na mbauan këto dhembje
Sa pranverat vijnë edhe shkojnë
E ty plagët veq po të thellohën
Në këtë pranverë posa ka ardhë
Edhe lulët kanë filluar bulzimin
Dallendyshet me vrap po viijnë
Nga ato rrugë të largëta shtegtimi
Kur të shkosh në at atdheun tim
Dallendyshe për ty kam pororsi
Shko e prehu në at oborrin tim
Në past mbet vend për pushim
Shumë lule unë pata mbjellë
Anë kend asaj strofullës sime
Kështu në këtë kohë i pata lenë
Kan mbet vetëm në memorjën time
Ajo derë e mbyllur shumë vite
Ai oborr i lenë tersisht pas dore
Mbushur therra driza e mana
Mbyllur kan dyer dhe dritare
Kur nënlokja ime ishte në jetë
Gjithçka bente dhe jepte gjallëri
Derën shtëpisë mbante të hapur
Ndoshta vijnë prap këta fëmijë
Dhe tani ajo shkoj në amshimë
Mbetën thatë shtëpi e oborrë
Nga kalojnë edhe kalimtarët
E kthejnë kokën dhembshëm shiqojnë
