Elvira Zeneli

IMAZH I HESHTUR

Shpeshherë mes acarit të jetës qava me lot trishtimi
Në natën me hënë heshta për ta vrarë dhimbjen,
Në udhëkryqet e jetës jam rrêzuar, vrarë e gëvishtur
Me mish e me shpirt, me thonj jam terhequr dhe ringritur…
Librin e jetës nisa e shkrova
Ndonëse zemrën e zhvesha prej gjithçkaje
Preka gëzimin, trishtimin dhe të vërtetën
I thashë të gjitha sa herë qava e qesha,
Në ballkonin e shpirtit u ula e heshta me mendimet e mia
Sepse aty lindin dëshirat e merren vendimet
Aty ku ringjallet besimi i vrarë
Ditët që fluturojnë në krahët e shpresës.
S’më lë jeta të takoj vetēm ty,
Me kafshatën tënde shpirtin e mbuloj
Mallin tënd më duhet ta nxjerr prej gjoksi
Ta mbyll vjeshtën dhe dimrin në ngrohtësi
Mos mendo se jeta është varur tek ti
Bardhësia po udhëton drejt meje
Jam zgjuar me etje
Në këtë natë kur hëna është e plotë pesëmbëdhjetëshe
Shikoj imazhin e lumturisë sonë të përjetshme….