Dashurinë të cunguar e le në udhëkryq

Si një pemë në pranverë që bisqe nuk çel

Si një zog i vetmuar pa një strehë

Si lumë i tharë në verë.

Në mëngjes sot shpresa ime nga retë doli

Një puthje të dhembshur agimit ia dhuroi

Në horizont drejt tingujve po rrëshqet,

Ku rrezet e diellit bien tangjent me fytyrën dhe shpirtin

Anije pa vela mes oqeanit me tërbim

Afeksion mbolla në parcelat e qiellit të pamatë.

Fjalë nuk kam më për të thënë

Nëse më dashuron akoma, as ti mos fol

Heshtjen lëre ndërmjet nesh

Edhe mungesën tënde unë e dua

Vetëm ty dua të të jem e përkushtuar

Sepse ti më dhemb më shumë se gjithçka në këtë jetë

Ti që je ndërgjegjja ime që fjalën e merr

Atje ku hëna ka frikë, ua nxin shpirtin njerëzve të dritës

Me rrezet e saj të zbehta…

Sot u bëra e qetë si shembëlltyra ime e tëra

Mërinë ma zbut ky laps e kjo letër

Që gdhend dashuri, fjalë të mençura e poezi, fabula, tregime e legjenda

Mbushur me brengë e mall të patretur

Shkëmbinj e ajzbergë që përmbysin botën!