Besnike Aliaj

Babai – “Krenaria ime”

Ti je fjala që më jep kurajo,
Zëri që më ndjek edhe kur s’je pranë.
Në çdo hap të jetës sime sot,
Je rrënjë që më mban të palëkundur n’tokë.

I heshtur ndonjëherë, por gjithmonë i pranishëm,
Me shikim që flet më shumë se një libër.
Ti nuk më “duaje jetën” – ma dhe shembullin,
Me djersë, me nder, me duar që s’u ndalën kurrë.

Kur unë arrij një fitore, ti je aty,
Jo për të marrë lavdi, por për të ndriçuar prapa meje.
Sepse ti më mësoje se suksesi nuk është vetëm për vete,
Per gjithë ata që të deshën në rrugë të drejtë.

Babi, të falënderoj me gjithë shpirtin tim,
Për çdo natë pa gjumë, për çdo bekim të heshtur.
Në sytë e tu shoh krenarinë time më të madhe,
Sepse jam ajo që jam… falë teje.

 Zoti – “Ai që sheh gjithçka”

Kur s’kam fuqi, i flas me zemër,
S’e shoh, por e ndjej si frymë në brendësi.
Kur të gjithë heshtin, Ai më dëgjon,
Kur bie, Ai më jep dorë të ngrihem sërish.

Zoti s’ka nevojë për fjalë të mëdha,
Ai kupton lotin, psherëtimën, dhe heshtjen time.
Në errësirë, Ai është dritë,
Në stuhitë e shpirtit – Ai është paqe.

Nuk më jep gjithmonë atë që dua,
Por gjithmonë atë që kam nevojë.
Dhe kjo mjafton… për të besuar,
Se edhe kur s’e kuptoj jetën, Ai ka planin më të mirë për mua.

Jeta – “Një udhë pa hartë”

Jeta s’është e drejtë, por është dhuratë,
Një udhë e mbushur me kthesa e gurë.
Të jep dhimbje, pastaj të jep forcë,
Të rrëzon… që të mësosh të ngrihesh më mirë.

Ajo s’pyet kush je, nga vjen, çfarë do,
Por të jep çdo ditë një shans të ri.
Me lot në sy e me ëndrra në xhep,
Ecim përpara, pa u dorëzuar.

Jeta është luftë, por edhe bekim,
Një poezi që e shkruajmë vetë çdo ditë.
E kur ta përfundojmë, shpresojmë të jetë e bukur,
Edhe me plagë, por e vërtetë dhe me dinjitet.