Ka ditë kur trishtimin e mbajmë në dorë

Zemra t’kurret prej dëshpërimit

Dhimbja vret minutat pa pushim

Unë të pres në portën e ëndrrës

Do të shkund si pema kur rëndohet nga frutet e saj,

Do të shkund fjalët e zemrës.

Do të dal çdo ditë buzëdetit Jon

Të ngre flamurin e shpirtit e t’përshëndes

Kur vështrimet mjegullohen në fundin e puthjes së detit me diellin

Ku ngjallet besimi i vrarë, i varrosur

Kur dhimbja e ditës nuk mban emër

Nuk di si ta quash tërmet, cunam, uragan a stuhi

Por unë kurrë nuk e shkruaj në asnjë vend dhe në asnjë letër fjalën FUND

Sepse ne e dimë se nga fundi i gjithçkaje, do të ketë Fillim….

Ti je vargu i pashkruar i më të bukurës poemē

Je refreni i lumturisë së kēngës më pērzemër

Je imagjinata, mendimi im i gdhendur dejeve në thëllësi

Me dorën time të rrëmbej

Eh, fjalë dashurie, e cigane nis më thua

Fustani im i hollë të pathënat do t’i rrëfej

Mes shkretëtirës, freski burime me ujë

Në udhët e shpirtit tënd eci pa frikë.