Fjolla Muhaxhiri Agusholli

KLITHJE E NJË SHPIRTI

Në heshtjen ku jam rilindur,
vetmia nuk është më kështjellë prej akulli,
por një guaskë ku mësoj zërin tim,
si një violinë e harruar që gjen dorën e parë.

Prej atje ku të tjerët iknin,
unë nisa të qëndroja ulur,
në rrënjët e një dheu që nuk premtonte lule,
por më mësoi të lulëzoj me baltën në duar.

Malli më bie në dritare si Hënë pa emër,
e nuk ka më plagë në kraharor,
por një dritë që digjet ngadalë,
si kandil që djeg vajin e kujtimeve.

Fundet nuk më vrasin më,
jam bërë si drita që del pas një grile të mbyllur,
e mëson të flasë me hijet,
jo të trembet prej tyre.

Çdo ikje më la një kockë më shumë,
Të qarë, të thyer copë copë nën lëkurë,
çdo zhdukje, një rritje në qetësinë time të heshtur,
si jehonë e rrethuar me hyjni.

E ndërsa era kalon si kujtim që nuk ka zë,
më prek flokët jo për ti çrregulluar,
por për të më kujtuar se dikur kam ditur të dua,
dhe do të di sërish,

pa kërkuar më Pranverën në sytë e gabuar.

A do të më njohësh në parajsë?

Kur drita të më shohë pa sy,
e unë të jem veç një frymë që shkon,
a do të më ndjesh në pafundësi,
apo do të më lësh në harrim e zonë?

Kur zëri im të mos jetë më tingull,
por heshtje që flet me degë në erë,
a do të më njohësh në atë qetësim,
apo do të kalosh si hije pa shpresë?

Nëse Hekata më pret në udhëkryq,
mes hijeve, reve dhe dritës së thellë,
a do të më zgjedhësh mes ëndrrash të thyera,
apo do të më harrosh në një çast të lehtë?

Kam qenë si dritë në rrugën e largët,
kam heshtur që ti të dëgjoheshe mirë,
kam qenë si hënë që tretet në ag,
vetëm që ti të shihje dritën pa shpirt.

Në çdo hap tëndin kam qenë e fshehur,
në gjurmë që si le, në ajër që e pi,
në gotën që dridhet kur mbushet me heshtje,
në fjalën që kurrë nuk qe thënë deri në fund.

Nëse Parajsa nuk ka fytyra e emra,
por ndjesi që nuk mbeten në pluhur e baltë,
a do të më ndjesh kur engjëjt të heshtin,
e vetëm malli të flasë me zë të artë?

Do të vij si Persefona që çan ferrin,
me një pikë pranverë në dorë të ngrohtë,
nëse nuk më njeh nga fytyra që tretet,
më kërko nga dhimbja që ende më fton.

Të njoha në dritë, të desha në hije,
jam pema që thahet por nuk e lëshon rrënjën,
e nëse më sheh lart, në qiellin pa fjalë,
thuaje me shpirtin: “E njoh… është e imja”

Dashuria që ndriçoi edhe në terr,
nuk vdes me trupin, por jeton me erë.
Ajo që u mboll me lot në dhe,
çel prapë, edhe kur nuk jemi më ne.

Kur Erosi na braktisi

Sonte hapa ditarin tim të shurdhër,
faqet i ndjeva si lëkura jote e largët e ftohtë.
Ishte aty zëri yt i ngjirur nga heshtja,
një kapitull që nuk guxoj më ta lexoj me zë.

Njëherë më përqafoje si Poseidoni dallgën,
tani jam shkëmb ku valët më rrahin pa ndjesi.
Në mes nesh nuk hyri as fati, as largësia,
por hija e dikujt që mbante emrin tim në duar të tjera.

Erosi, ai hyjni i verbër, i hodhi shigjetat gjetkë.
Na harroi, siç harrohet një poezi pa rimë,
siç harrohet një trup që nuk nxit më as flakë, as lutje.
Edhe muzgu lodhej të vinte në sytë e tu.

Çfarë të shkruaj tani? Që ende e përmend emrin tënd,
si një magji që nuk funksionon më?
Që zemra ime nuk e mësoi gjuhën e ndarjes,
por vetëm atë të mbijetesës në mungesën tënde?

Ndoshta ishim vetëm një dritë që Prometeu e vodhi për pak çaste,
por Zoti e mori përsëri.
E unë mbeta me duar bosh, por me gjurmët e tua,
të skalitura si mallkimi në murin e Trojës.

Kur Erosi na braktisi,
Ne nuk mbetëm dy veta,
mbetëm dy hije që nuk guxojnë të përqafohen,
se i digjen zjarrë kujtimet.

Kam shkruar emrin tënd mbi ujin e natës,
por Hëna nuk e ruajti, e përpiu në heshtje.
Gjurmët e tua u shuan si era mbi rërë,
dhe unë mbeta, një frymë pa zemër.

Erosi na pa… e pastaj na la.
Shigjetën ia dha dikujt tjetër,
ne mbetëm si dy statuja të gdhendura,
në një tempull ku nuk vjen më asnjë lutje.

Zërin tënd e ndiej veç në ëndrra,
si një Apollon që flet nga largësia,
por nuk më sheh, nuk më prek.
Por as nuk më kthen aty ku isha.

Çfarë na ndau, nëse jo vetja?
Çfarë na tret, nëse jo kjo heshtje që nuk ka emër?
Edhe Orakulli do ngatërrohej në fatin tonë,
sepse dashuria jonë nuk kishte fund, por kishte një harresë që erdhi si perëndi e verbër.

Unë nuk dashurova më askënd, e ti, nuk e di.
Por në këtë ditar të fundit,
po të lë një fjalë të pathënë: nëse nuk të desha siç kërkove,
ta dish: të desha me aq sa munda.