Margarita Llapushi Zeneli

Gjysma ime në Atdhe

S’më ka marrë mërgimi të tërën,
veç trupi më ka ndërruar tokën,
shpirti më ka mbetur në prag të shtëpisë,
si hije që pret të hyjë pa trokitur.

Atdheu s’më flet me gjuhë, por me erë,
më fton me zërin e dheut në pëllëmbë,
me aromën e bukës që piqet në oxhak,
me diellin që ngroh gjethet e një plepi të thyer.

Në mërgim, dritaret s’kanë zë,
as fqinjë që të thërrasin në emër.
Çdo mëngjes ka të njëjtën fytyrë ,
por s’ka asnjë shenjë nga fshati im.

Eci në rrugë të huaja,
por çdo hap më kthen mbrapa,
në një fushë ku lodra u la në baltë,
e një nënë, që ende më mban në gjumë me ninullën.

Malli – gurë në kraharor,
i rëndë, i heshtur, po që nuk më mbyt,
më mban gjallë, më mban zgjuar,
më jep një arsyetim për çdo agim pa gjumë.

Gjaku im flet në tinguj të çiftelisë,
në gji më djeg shqiponja, jo stema,
Qylafi i gjyshit rri si hije në mur,
më ngroh më shumë se çdo shall i botës.

Kam folur gjuhë të huaja,
por në ëndërr më del Shqipja
si një zë që s’ka nevojë për përkthim,
si këngë gjaku që s’më humbet kurrë.

Atdheu – plagë që s’dua ta shëroj,
është tempulli ku lutem pa u përkulur,
është varri që më pret si djep,
është balada që këndoj në heshtje.

Unë jam këtu, por gjysma ime jo.
Jam pyll pa rrënjë, qiell pa zogj.
Kur të kthehem, mos më prisni me lule,
pritmani hapat në dhe, jo në fjalë.
Se kam ardhur të mbjell vetveten,
të bëhem pemë që nuk ikën më kurrë.

E dua botën tjetër të ketë fëmijëri

E dua botën tjetër
të jetë një lodër prej drite,
ku hapat s’janë luftë,
por lojë…

Ku njerëzit flasin si fëmijët
pa maska,
pa plane,
veç me zemrën që u del nëpër sy.

E dua botën tjetër
të ketë pemë që qeshin,
re që luajnë kukafshehti,
e shtëpi që nuk mbyllin dyer.

Nuk dua ura prej betoni,
dua ura prej ëndrrash,
që lidhin zemra me zemra,
jo qytete me interesa.

Në atë botë
gjaku do të jetë bojë për vizatime,
jo plagë.
Zemrat do të rrahin për liri,
jo për frikë.

E dua botën tjetër
si një fëmijë që s’di të urrejë
me gjuhë prej dritash
e të vërteta që nuk lëndojnë.

Ndoshta s’do jem aty,
por nëse shpirti mbin sërish,
dua të lind në një tokë
ku e vetmja pasuri
të jetë buzëqeshja.