Të gjithë e dinim. Të gjithë e njihnim. Shkëputej hera-herës dhe hynte në zyrat e të mëdhenjve. Por, kjo ndodhte më së shumti mëngjeseve. Herët e tjera, ashtu të kërrusur e shihnim afër „1Maj“-it të pastave 12 lekëshe me shumë krem të bërë me vezë të freskëta, por që ai ua ndiente vetëm aromën atyre. Aroma me të cilën ishte mësuar ishte shumëformëshe. Mëngjesi ia frynte mukozat e dy hapësirave të hundës me bojën që e përgatiste vetë. E më pas pluhuri disangjyrësh bënte të tijën, me raste në hundët e tij shponin erërat e çorapeve të mbajtura gjatë. E kështu furça dhe boja, lecka dhe xheli na e prezantonin llustraxhiun që ka një lidhje të fortë me këpucët e mia të para të dashurisë.

“Po shes këpucë për të dashuruar. Nuk janë veshur kurrë!” Kjo ishte një letër e shkruar jo aq bukur, por me pak fjalë në njërën anë të sëndukut të drunjtë të tij, ku zakonisht mbante tërë veglat që i duheshin. Sa uleshe aty, binte në sy. E pyesje, por ai kalonte në një bisedë tjetër.

-Ah, më falni e paska harruar Simi. Dhe fap e hiqte letrën. Pastaj hynte në bisedë, pa e ngritur kokën nga fërkimi i këpucëve. Dhe kur sigurohej se nuk ishe ndonjë civil, provokues, apo ndonjë agjent policie, a sigurims, dhe ti në fakt nuk e dije që ai ishte vetë Simi, llustraxhiu i qytetit, me shaka të thoshte: „Po, i kam dhe ti sjell për dhjetë minuta.“

Kjo histori e shkurtër ikonike lindi në arkën e drunjtë të vetë Simit, bojaxhiut enigmatik, si ai tregimi i shkurtër që lindi nën stilolapsin e Hemingway-t. Kështu i thashë, Belamorës, ndërsa ia imitova vetë shkrimtarin e madh në atë letër propozimi të shpikur ndryshe nga mendja ime. Hemingway vuri një bast se mund të shkruante historinë më të shkurtër dhe prapë historia të ishte në gjendje të emociononte këdo. Hemingway është Hemingway, rezulton se ai krijoi një botë mode… ose sporti, po propozimi im?!. Nuk e di, por që nga ajo kohë entuziastët vazhdojnë të përpiqen të krijojnë histori të paharrueshme dhe prekëse në gjashtë, ose rreth gjashtë fjalë propozuese. Ama jo si ajo që i shkruajta në atë letër Belamorës.

Hasa në një koleksion historish të zgjedhura, për fat të keq, anonime, teksa pastroja shënimet e mbetura nga ajo kohë, apo tek-tuk pas ndonjë zverdhjeje të kujtimeve të mbetura pa grisur në fotografitë e asaj kohe. Dhe nisa t’ia lexoj vetevetes, sikur të kisha jo vetëm me Belamorën, por dhe me një ushtri të tërë dëgjuesish të padukshëm të kohës së propozimeve të atilla.

Të huaj. Miq. Miq të mirë. Dashnorë. Të huaj “Ke numrin e gabuar,” tha një zë i njohur. Pasagjerë, kapiteni nuk po flet për momentin. E takova shpirtin tim binjak. Ajo nuk është. Po shes një parashutë. Nuk është hapur kurrë, por është pak e ndyrë. Kujdes buzët! Mbaji të buta për natën e parë…

Dhe kështu kalova më tej. Heshtja më gërryente nga e shkuara në të tashmen dhe më nxirrte cirka të zjarrta nëpër lëkurë. Përhumbja më bënte të vazhdoja e të shkoja deri në fund.

E takova nënën time sot që ti tregoj për… Po festojmë një martesë të artë. Tavolinë për një person. Personi vjen nga udha. Udhëtari ende po sinjalizonte me hijen që u ngjiz në tokë. Toka nuk ishte thjesht ajo që rrotullohej, por buqeta. Solla trëndafila në shtëpi, por… Çelësi nuk funksiononte. E kështu kalova dorën nëpër faqe…, pashë furçet e mia dhe m’u kujtua Simi. Ai, Simi, pra që më dha ato palë këpucë, eh, këpucët që më bënë të dashurohem me Belamorën. Por, nejse, nejse. Mami më mësoi si të rruhesha. Edhe atë ditë kur… Atë ditë kur trokita në atë xham. Isha shumë i vonuar. Dy vitet e mia të qëndrimit larg Belamorës më ngatërruan kujtimin e këpucëve. Xhami i thyer i përparmë thoshte „të sapomartuar“. Belamora kishte tjetërkënd në prehërin e saj. M’u duk si një beb i rritur me qumësht lope. U largova, por këpucët qëndruan në këmbët e mia deri sa erdhi dera tjetër, ajo që leva me bojë të bardhë.

Dhoma jonë e gjumit. Dy zëra. Unë trokas. U hodha. Pastaj ndryshova mendje. Reflektimi në pasqyrë më bëri një sy paksa të mbyllur. Ai sy kishte mbetur në thepin e vigjilencës. Dhe m’u duk si një e folur. Më falni, ushtar, po i shesim këpucët me gjithë çifte nga pas. Iu duk si ofendim. Dhe ia kishte shkrepur… Ai po e ushqente me biberon vrasësin e gruas së tij. Ëndërrova sikur isha i rritur. U zgjova. I humba ëndrrat. Kur pashë nga dritarja vetëm bardhësi, ndjeva dorën e një kirurgu. Dikush po i tregonte një nga ato furçat me fjalë një tjetëri që mbante në dorë një furçë tjetër të mbushur me qime deri.

Ej, dëgjo me ty po flas! „Kirurgu e shpëtoi pacientin. Pacienti falënderoi Zotin“. Ktheva kokën dhe pashë andej nga arka e drunjtë. Nuk ishte më Simi. Nuk ishte më ajo letër për shitjen e këpucëve. Nuk kishte lindur asnjëherë ndonjë Belamorë në atë zonë. Dhe jo më ndonjë dashuri, eh, dashuri të atillë në atë kohë. Pashë nga dera dhe ndjeva. Ndjeva trokamën e këpucëve që nuk i vesha kurë në adoleshencën time.

(Ky tregim është shkëputur nga vëllimi me tregime „Macja e Zaranikës“)