Elvira Zeneli

VALËVITET FLAMURI I LIRISĒ

Ngjizur dheu fund e majë me gjak të kuq.
Kallur burimeve, në rremba shkëmbinjsh e
rrënjë lisash pellazgjikë,
në gurë kështjellash e në maja shpatash
gjak i kuq,
gjak i kuq,
Kujdes, burrë i dheut, mos shkel ligsht
se zgjohet gjaku e të nem, të zë nën vete
qielli i madh.
Gjaku s’bëhet ujë. Po dhe në u bëftë s’pihet..
Burrë i dheut, mos shkel përmbi zjarr.
Ç’ështe shenjtërimi i Dodonës
përpara alkimisë profetike të gjakut?
Ai gjak zemëror,
ajo përzierje lulesh dhe rrufesh.
Era fryu
e detet mbushi gjaku i ri. Gjaku i ri
u ringjall si Kostandini në baladën e lashtë, ripërtëriu të parin,
mijëra klithma e bënë shoshë ajrin,
– gjysmëhëna zbriti e u zverdh si fytyra e
njeriut kur i ikën gjaku.
Gjaku i vetmoi zemrat e doli në rrugë,
lumê-lumë, рікё-pikë e mbllaca-mbllaca
rrodhi nga kraharori i plagosur, i baladave, nga kokrrat e shegëve, nga yjet
dhe trupat e martirëve të rēnë në Prekazin e lirisë
Prej thellësive shkulme gjaku në sipërfaqe
plasën.
Dhe dallga e gjakut në sfond të qiellit ngriu.
Një shqiponjë me një kokë të dyfishtë hapi
krahët mbi të
dhe si vulë e pashlyeshme zezoi papritur.
Flamuri ishte ngritur,
Mbi Kosovë valëvitej krenar.