Migel Flor

Kur bëhesh muzë!

U vërshojnë vargjet poetëve në gojë,
kur emri yt u del në mendje,
si flakë që ndizet nën lëkurë,
e sytë marrin dritë nga heshtja jote,
ku çdo frymë kthehet në poezi të fshehtë.

Ma kthejnë varg përgjigjen në rreshta,
e ndjej si rrjedh fryma në letër,
çdo germë më djeg si kujtim i ëmbël,
si një puthje që s’u dha kurrë,
por jeton në çdo fjalë të pathënë.

Ah, sa bukur drithëron fjala në dritë,
kur zemra shkruan pa laps e pa dorë,
kur zëri yt bëhet melodi e ndjenjës,
dhe çdo varg, një rrëfim dashurie,
që s’guxon të vdesë në heshtje.

Fajin e kam unë që frymëmarrja ime,
ndjek ritmin e hapave të tu,
apo ti, që s’mund të jesh thjesht kalimtare,
kur çdo shikim yt më shndërron në poet,
e më bën të harroj gjithë botën?

Apo është vjeshta që na çmend,
me aromën e saj të trishtueshme e të ëmbël?
Se kur bie një gjethe në prag të ndarjes,
më duket se je ti që më flet ngadalë:
“Mos më shkruaj më, më ndje!”

Krijoji Parajsën…

Nëse do një engjëll pranë vetes,
mos e mbaj me fjalë të rënda,
dashuria s’jeton në hijet e frikës,
por në dritën që ndan pa llogari,
si agimi që s’pyet pse lind.

Mos ia shuaj flatrat me dyshim,
as mos e ndëshko për pafajësinë,
engjëjt s’janë për t’u pasur,
por për t’u ndjerë në shpirt,
si një paqe që s’ka emër.

Krijoji një vend ku heshtja flet,
ku sytë më shumë përqafojnë se goja,
ku prehja s’është strehë e lodhjes,
por bekim që rritet me praninë,
si lule që çel në mirësi.

Mos e kërko të të dojë përjetë,
bëje të dojë çdo ditë rishtas,
jo me frikë, po me dëshirë,
se engjëjt s’rrijnë nga detyrimi,
rrijnë aty ku ndihen në parajsë.

Nëse do një engjëll pranë vetes,
mos i premto botën, krijoji dritën,
në zemrën tënde, në duart e tua,
në çdo buzëqeshje që e qetëson,
aty ku qielli bëhet njeri.