Fitnete Bashota Kraniqi

MONEDHË E HUMBUR

Per një çoshe t’zemrës time- si monedhë e plagëve t’dashnisë pa çmim, Shpresën desha ta blejë!
Por rrugën ma kishte mbuluar errësira
Yjet dhe hëna qeshnin me gropat që hapat e mi nuk i shihnin,
Desha me monedhën e humbur
Buzëqeshjen ta blejë- po ata nuk e njihnin!
Eca nepër rrugë të gjata- shpresa m’shtynte t’luftoji’
Fati im ishte i mbushur me boshlleqe, S’kisha udhë, s’ kisha frymë
E shpirti m’kishte mbetur i ftohtë akull i mbuluar me brymë!
Monedhën e humbur e ruajta për ditë të mira E një ditë e kapa shpresën e bardhë me duart e mija të dridhura,
Vrapova permbi gropa e i ndeza të gjitha dritat- e fatit i thashë”
T’ju buzëqeshë viteve të hidhura!
Monedha e humbur deshi t’ma humbë rrugën
Po prapë ajo ma ndezi shpresën n’gjakë
Ajo përsëri u ngjallë
Ajo më kurrë su tallë
Ajo tash i ngjante nje luleje të kuqe që shkëlqente shumë rrallë!!!

SIKUR T’JU THEM

Sikur t’ ju them- se jeta ka ndryshu
S’jetojmë më si dje- endrrat na janë trazu’ Lotët do m’ rreqasin si pika shiu mbi mu!
Sikur t’ju them se dashuria e jetës filloi me u
venit,
Nga plogeshtia shpirti u dorzua e i humbi gjallërite!

Sikur t’ ju them se zemra ime më ska durim, Ka mbete si shkretëtire e that®, E lulet pa ngjyre kanë mbushë prehërin tim!
Sikur t’ju them se këngët i këndoji pa ze, pa tekst, Nuk më ushqehet zemra, sikur melodia e jetes po vdesë!
Sikur t’ju them se pranvera shpejt iku e çelësin e bukurisë e mbylli e fiku!

Sikur t’ ju them se jeta ime i ngjane nje nate të errët pa yje pa drite,
Eshtë si një rruge e mbushur me pluhur që për shpirti më eshtë ngjitë!
Sikut t’ju them se po luftoji e po shpresoji që ta mbushi kokën e zemrën me lumturi’ Pikat e shiut nga akullnajat me bore, mbi pluhurin e zemrës time po mundohet ti shkri!

Ktonpoezi jane për botim