Elvira Zeneli
Sirtari që s’harrohet
Kur kërkoj nëpër sirtarin e kujtimeve,
janë kujtimet ato që më zgjojnë emocionet…
Hapet vetë,
pa pritë,
pa leje.
Si një dritë që futet në dhomë
dhe thotë: “Ja, jam ende këtu.”
Brenda ka skena që i kam parë mijëra herë,
por çdo herë duken ndryshe:
pak më të buta,
pak më të vërteta,
pak më afër meje.
Ka ngjyra që s’i kam përdorur prej vitesh,
fytyra që koha s’ua gjeti dot fshirësen,
zëra që rikthehen sapo i prek
si play i një kujtimi që s’ka databazë.
Dhe unë rri pezull,
midis të kaluarës që më tërheq
dhe të tashmes që më shtyn përpara.
Asgjë s’është e thjeshtë,
asgjë s’është e mbyllur.
Sirtarët e kujtimeve
nuk mbyllen kurrë me kyç.
Brenda tyre gjej një version timin
që ecën më lirshëm,
qesh pa menduar dy herë,
dhe më pyet:
“A mban mend kush ishe?”
Prandaj i hap prapë,
edhe kur s’dua,
edhe kur më dridhen duart.
Se aty gjej dritën time të vogël,
atë që s’u fik kurrë,
edhe kur u lodha unë.
