Xhemile Aliu
ATJE TEJ MALESH
Atje tej malesh
Andej tej detrash
Pertej liqenesh
Sy Kaltra qiellore
Shtrihët tokë Arbërore
Atje dielli lind me vrull
Atje dhe Hëna në natë
Shkelqen si bilurë
Tej detrash tej
Rrahë zemra ime
Pèr tokën Dardanele
Ndjenjë krenarije
Për trimat legjendar
Që ia falën dhe jetën
Për herojnë e heroina
Që shkelqejnë si meteor
Mbi qiellinë Arbërorë
Sa lulekuqe gjaku mbijtën
E u mbollën në tokën tende
Sa varre e plagë të pasheruara
U hapën në zemra nènash
O shamibardhat tona
O zemèrmëdhaja
Sa drangoj qè rritët
Dhe i përgatitët
Për fronte. Beteja
Të fort si rrufeja
Ju i falèt kësaj toke
Zèmrat tuaja prore
Ju u betè mburoj
Për tokën Arbërore
Dhembjen mbat në gji
Loti kurr nuk rrodhi
Heronjët nuk qahën
Por himne u kendohën
Kengèt e kreshnikève
Që të mbesinë gjallë
Lartë lartê në lapidar
Nenë qiellinë e atdheut
Shkelqejnë si meteor
MOTIV RRUGTIMI
Atdheu caku yn
Sa herë qe rrugën mora
Për tek ti atdhu im i dashur
Nji frymëzim me rrembeu
Nji ndjenjë shumë e fuqishme
Nji mall nji dëshirë , nostalgji
Nji mos durim i shpirtit tim
Pêr të mbrritur atje tek ti
Sa e fuqishme ështê ndjenja
Sa e madhe forca e gravitacionit
Ajo që mbanê gjithësinë pezull
Ajo qe na mbanë të lidhur për tokê
Ajo qe të benë njish me dheun e lindjës
Vallë? Ç’ështê kjo ndjenjë madhêshtore
Qe tê terheq me têrë qenjën tende
Askund nuk gjenë qetësinë e shpirtit
Ashtu sikurse në dheun e lindjës
Endrrat e nji viti ,behën realitêt
Ndihësh sikur fluturon lartë qiellit
Është forca e dashurisë jetike
Qe të mbanë të gjallë , të benë të fortë
Ia jep edhe kuptimin vetë jetës
Qellimi për të cilinë ne jetojmė
Është vetë burimi i endrrave tona
Prej nga rrugêtojmë në jetë rrugëtojmë
Dhe ecim , ecim me hapat qe të ndalur nuk kan
Ecim në nji rrugë qe shpesh na e imponon koha
Koha ky matës i jetës që shpeshë na benë të vuajmë
E shpeshë edhe të arrijmë caqet e lumturisë se perkoshme
Aty ku aktorët qensorë jemi po ashtu vet ne
Në dhe raporti botë njeri ,në nji lidhje dialektike
Ecim përcjellim nga gjenerata në gjenrat
Të arriturat qe poashtu na i sjellë vet koha
Êshtë ky rrugëtimin yn për jetën jetikë
UNË DHE TI
Nji mall kemi
Ti shkruan për mallin
unë shkruaj për mallin
Por s‘mundemi dot
Që ta shuajmë zjarrin
Ti je në tendin atdhe
Me mallë për femiun
Unë vetë mergimtare
Me shpirt të ngrir
Ti vetëm atje
Me shpirtin n‘gurbet
Vallë ?çka i kanë hallët
Mendja ketu t‘rri tret
Unë largë atdheut
Në të largëtin mërgim
Me trup qendoj këtu
E mendja fluturon atje
Nuk ka qetësi jo,jo
As për ty as për mua
Atje po edhe këtu
Shpirtrisht të lenduar
Ky shekull i ri
Seç na hapi plagë
Kund s‘kemi qetësin
Dhe s‘ndihëmi rehat
Shprazën vatrat tona
Si kurr asnjiherë
Sa ndihët lenduar
Nji komb i terë
Ardhmërija e kombit
Ikën ,iekën n‘mërgim
Plagë të thella hapur
N‘shpirt të kombit tim
DALLENDYSHET E SHIROKËS
Dallendyshe moj e bekuar
A s’ma njehë këtë mallin tim
Kështu Shiroka të pat kënduar
Kështu po t‘këndo dhe brezi im
Si kjo gjamë kurr nuk na u nda
Si nuk na mbauan këto dhembje
Sa pranverat vijnë edhe shkojnë
E ty plagët veq po të thellohën
Në këtë pranverë posa ka ardhë
Edhe lulët kanë filluar bulzimin
Dallendyshet me vrap po viijnë
Nga ato rrugë të largëta shtegtimi
Kur të shkosh në at atdheun tim
Dallendyshe për ty kam pororsi
Shko e prehu në at oborrin tim
Në past mbet vend për pushim
Shumë lule unë pata mbjellë
Anë kend asaj strofullës sime
Kështu në këtë kohë i pata lenë
Kan mbet vetëm në memorjën time
Ajo derë e mbyllur shumë vite
Ai oborr i lenë tersisht pas dore
Mbushur therra driza e mana
Mbyllur kan dyer dhe dritare
Kur nënlokja ime ishte në jetë
Gjithçka bente dhe jepte gjallëri
Derën shtëpisë mbante të hapur
Ndoshta vijnë prap këta fëmijë
Dhe tani ajo shkoj në amshimë
Mbetën thatë shtëpi e oborrë
Nga kalojnë edhe kalimtarët
E kthejnë kokën dhembshëm shiqojnë
ANDEJ NGA FRYEJNË ERËRAT E MESDHEUT
Iu drejtova erës,le të me marr me vehte
Atje në lartesitë kaltroshe qiellore të pa anë
Lë të më dërgoj andej nga ndjenjat fluturojnë
Lartë atyre bjeshkëve të thepisura të atdheut memë
Andej nga fryejnë erërat e mesdheut stuhi murlanë
Andej ku qetësija është dallgë e dallga është tsunam
Andej ku fjala bartë barot dhe zjarr,që kurr s‘pushon
Andej ku shtrihej dikur gadishulli ilirikë , madhështor
Aty ku qendronte krenar i gjithë trualii jonë arbëror
Aty ku flitej nji gjuhë e art dërguar nga vet perëndija
Aty ku kishte nji kultur të rrenjosur ndër shekuj errësire
Aty ku jehonte kënga dhe kultura ndër ma të lashtat ilirike
Po aty janë rrenjët tona që më shekuj na i mohuan
Po aty është gjaku i arbërit që ndër shekuj rrodhi si krua
Nga aty ku burimin ka qytetërimi i të gjitha epokave
Po aty është e shenjëteruar nga zoti toka arbërore
Kaluan mbi te hordhit më barbare ndër shekuj
Po kurr nuk mundën kete racë për ta shuajtur
Barbarizma të të gjitha kohërave lanë dhe vrragë
Lan plagë të renda ,që edhe sot nuk shërohën dot
Aty jetonte dhe jeton nji popull me vyrtyte të larta
Sa mundojnë të na i zhdukin ato prap dalin në skenë
Ato jetojnë thellë në genët tona ,dhe kurr nuk zbehën
Janë të mbjella thëllë në gjakun tonë ,në thellësi i kan rrenjët
Qofsh i bekuar mor gjak i arbërit ,në truallin tend shekullor
Qofshin të mallkuar ata që mundohën për të djallosur sot
Mjaft ,mjaft ndër shekuj patëm dhembje dhe tmerre ne gji
Ka ardhur koha që mbi dhembjën tonë shekullore
Të ngrihëmi me vetëdije të lartë mbi barbarizma të kohës me krenari
