Elvira Zeneli VALËVITET FLAMURI I LIRISĒ Ngjizur dheu fund e majë me gjak të kuq. Kallur burimeve, në rremba shkëmbinjsh e rrënjë lisash pellazgjikë, në gurë kështjellash e në maja shpatash gjak i kuq, gjak i kuq, Kujdes, burrë i dheut, mos shkel ligsht se zgjohet gjaku e të nem, të zë nën vete qielli i madh. Gjaku s’bëhet ujë.

Viron KONA Ligjëruesi “modern” E kishin kërkuar vetë atë ligjërues, prof.me gradë të lartë në ekonomi, por ndonëse të përqendruar tek ai, s`po e kuptonin dot ligjëratën e tij. S`dukej si ligjëratë, por si labirint, përzierje shprehjesh frazeologjike, hyrje – dalje pa fund nëpër fjalorë, komente situatash e idesh politike. Vend e pa vend fliste fjalë të huaja, n ‘vend

Gladiola Jorbus Në ujëvarën e ëndrrave Në ujëvarën e ëndrrave – Unë jam drita. Por druhen të më shohin. Horizontet i shfaq si dy gjysmërruzuj, përtej kubesë qiellore. Por druhen të më besojnë. Ua zgjas duart, krahët të më shtrëngojnë. Por druhen të më prekin. Fjalët e mia bëhen tinguj ritmikë. Por druhen t’ua vënë veshin. Fluturimthi vërshoj mbi shpatet

Argjiro Ukimeri – Prizren GONXHE BOJAXHIUT Pa ty jetës s’mi vie era Pa ty as dielli s’rrezon Aromên tande na e sjellë pranvera Në nji komb që na bashkon Shên Anjezë moj e bekueme Ku çdo gja n’ty sjellë veç uratë Edhe n’qiell Ti je e lumnueme Na ban jetên tonë të begatë Gonxhja jonë lule e stolisun Që na mbushë zemrat

Gladiola JORBUS Larg Ika larg… pa dorën tënde shtrënguar. Përshkova mijëra kilometra ëndrrash, puthjesh e premtimesh. Ika larg… përtej errësirës së shpirtit. Mos më kujto në trishtim! Buzëqesh me erën që të dhuron aroma e rremë e pranverës. Në zgavrat e thella të syve, në dhembjet e mia, në mimikën e ngrirë të ndjesive lexohet malli për ty. Buzë liqenit

Razije Hoxha DRENUSHA Më mirë të isha një drenushë. Pyll më pyll të më ndiqnin gjahtarët me shigjeta. E të mos më zinte dot,askush! Më mirë të isha një thëllëzë mali. Lis më lis, të më ndiqnin gjahtarët, e shpat më shpat. E në mbrëmje të ktheheshin nga gjahu ,të pafat! Më mirë të isha një flutur, me krahët pikturuar.

Elvira Zeneli Guguftu* Theva këmbën nëpër shkallë Teksa zbrisja si e marrë, Për te ty, more kërcu, Kur kërceva mbi një dru! Jam kum’ria guguftu, Përveç teje tjetër s’du, Kot mundohesh ti me fjalë Zemrën time me ma ndalë. Skam ndërmend me t’u largu, Ndaj guis si guguftu, Mjaft në jetë m’ke torturu, Me një këmbë jam tuj qëndru! Ndaj,

Brixhilda Dede NJË FEMËR SI AJO Një femër e pavarur superiore që njeh kufijtë e saj mbi gjykimin dhe arsyetimin është një femër e fortë dhe e rezistueshme ndaj meshkujve. Mos e gjykoni atë kur është e dashuruar, as mos prisni tu jepet e gjitha. Një femër e tillë nuk mund të bjerë preh mashtrimi, arogance apo shpirti të harruar.

Ylfete Aliu Osmani Parajsa e fshehur Mrekullitē s’ preken me duar Shpesh herë nuk shihen as edhe me sy Por , kur lumturia të do per veten Veç në sytë e mendjes shfaqet, për ty Gjithcka e dashur që ke ēndërruar Te do krahëhapur mbushur njerëzi Si rrjedh e lumit, burim krojesh te bardha Si qiell pa skaj rënë në

Mirushe H. Musa SHKËMBI I PLISIT Mbi qiellin dardan retë lëvizin si harta, Dielli perhap rrezet si shqipja me flatra, Nga kurbeti,larg një pëllumb kam nis, Fluturim t’i bie cep me cep Shqipërisë. Për gjuhë,o pëllumb,do ta kesh lehtë, Ç’do lis mali atje vetëm shqip të fletë, Fluturimin vazhdo,askush mos ta ndal, Fluturo mbi Shkodër,pusho në Tiranë. Në kala të

Valbona Hadri Eja ( kushtuar zonjëz D. e cila me sy blu të përlotur qëndronte në një shtëpi pleqësh) Eja biri im , të të puth në ballë Në këtë shtëpi me çati malli, Pa orë buzëqeshjesh, pa kalendar. Këtu njerëzit s’flasin, s’ëndërrojnë, Këtu njerëzit psherëtijnë dhe lotojnë. Eja biri im, sa jam ende gjallë Dhe kam ende pak forcë

Viron KONA Piromani s`do t`ia di! Vijojnë zjarret e s’mbarojnë, flakët përhapen në Shqipëri, digjen pemë përvëlon vendi, piromani s`do t`ia di! Miliona pemë rriten në pyje, jetë për ne, edhe për breza, kur një pyll bëhet shkrumb, aty shkrumbohet dhe jeta! Një bisht cigare djeg pyllin, malin e djeg një shkëndijë, mbjell 1 pemë digjen 1000, piromani s`do t`ia

Elvira Zeneli NINULLË DASHURIE Kush ia gjen ilaçin zemrës? … Vetëm ti, o dritë e hënës! Kush shpirtin ma shëron mua? … Mjaltë i buzëve të tua! Kush më ëmbëlson në vapë? … Buza jote plot me mjaltë! Kush më bën të shkas si valë? … Dridhërimat që më fal! Kush ma kthen terrin në dritë? … Përqafimi yt, o

ARDIAN KONDAKÇIU (28.07.1970 – 4.07.2003) POEZI Shkurorëzimi Lindëm të martuar me varfërinë. Është faji ynë për këtë martesë?! Ikim që të jemi larg nuses së shëmtuar. Mos duhet që secili me të, të vdesë? Veç varfëria na vjen pas si hije. Sjell me vete edhe krevatin bashkëshortor. O Zot! Kur do të bëhet shkurorëzimi?! Duam që të vëmë tjetër kurorë.

Elvira Zeneli Vetëm për një çast Nuk kam kohë për tē humbur, Nuk kam kohë për të vrarë; Në shtratin e jetës vorbullohet tani lumi njerëzor, Valë – valë… Dua të jetoj tani Qoftë dhe mbi gjethe mbi valë lumi, Qoftë dhe si një pilivesë për një çast Veçse të jem e lumtur!