Jana Tafilaj HYJNESHË! Në qiellin e kaltër të pa fund endem si zogjtë në fluturim, Brënda shpirtit,kënaqësia më përkund Rrëmbehem bashkë në shtegëtim. Nga krahët hënës,i iki dhe fluturoj në vënd më të sigurt shtegëtoj, E qetë dhe e lirë dua të jetoj mbi krahët e erës dhe ajrit ku frymojë. Në një udhëtim, krejt të largët e të qet

Elvira Zeneli DRITHËRIMË E NJË NATE VERE Eh ky mall që depërton thellë në palcë, Në pritje lodhem duke shpresuar Përderisa dita ikën me dhimbje E nata vjen e heshtur n’bisedë me yjet Vapa erdhi me nxitim e mallin po e tret me lotë Më duhet dhimbjen ta lëvroj ngadal Sërish në plasaritjet e zemrës gjakosur As lirikën e përbotshme

Gladiola Jorbus Latens Sy që zvarriten, si gjethe të turpshme në erë. Takohen, afrohen, sërishmi largohen, flasin një gjuhë që askush s’e njeh. Dikush është pranë — një prani që trazon qetësinë. Në qindra rrahje zemrash që shkundin e trandin vetminë. Fluturat u çmendën. Nuk dinë më nga të shkojnë. Enden në bark si fjalë pa tinguj, si dhembje të

Nga Petrit Malushi Koha dhe ne I artë ingranazhi i kohës, Nuk ndryshket! I magjishëm rrotullimi, Nuk ndalet! Kohë-jeta Ecën, ecën!… Ditë-natë Nuk lodhet!… E djeshmja, E sotmja, E nesërmja!… Ne brenda tyre! Kohëecjet Gjejnë, sjellin, Marrin, lënë … Jetë, ngjarje, Mbresa, gjurmë… E shkuara, E tashmja, E ardhmja!… Ingranazhi i artë! Rrotullimi i magjishëm, I pandalshëm!… Orëjetët e qytetit

Vargje nga Viron KONA Suedezi Ullmar Kvik Në gadishullin skandinav, Kemi shokë e miq fisnikë, I përzgjedhuri midis tyre, Suedezi Ullmar Kvik. Në udhën e studiuesve, Tunmann dhe Pedersen, Si Ullmarin mikun tonë, Një tjetër rrallë e gjen. Në shkrime dhe krijime, Në gjuhë shqipe ligjëron, Pena e tij e larë me dritë, Vezullon në çdo shkronjë. Zë ëmbël e

Gladiola Jorbus Pas shiut Pas shiut, gjurmët e bulëzave mbi xham, shkruajnë ” Sa më mungon”! Mllefi largohet nga sytë. Vendin e tij e zë një mall që vjen dhe shtrihet butë. Era resht së qeni stuhi. Dhe bëhet psherëtimë. Tani kërkojnë të bëhen një. Duart që shtyheshin me zemërim. Fjalët nuk kanë nevojë për zë, një përqafim fshin gjithçka

Gladiola Jorbus Ngjyrat që s’i shoh Vetmia më zgjat dorën në zgjim si alter ego e unit tim. Trishtimi urdhëron pa ftesë. Në tryezën e veshur me pëlhurë indi të zezë. Zhgënjimi pëshpërit në 20 decibel, atë që zemra do të heshtë. Nga sënduku i lotëve dot nuk del. Çapitjet e mia – hapa të lodhur në një rrugë që

Mejrem Kajolli Tusha KËNGA E SHIUT Edhe kujtimet më të bukura harrohen Harrohen kur ndryshket fjala kur ngrin fërfëlliza e erës kur në vend të shiut rigon loti Nyjet mbetën të pazgjidhur Të lagur. Edhe kënga e shiut qan Qan mbi udhëtarët e harruar udhëtarët e lodhur udhëtarët e pikëlluar Fjalëkryqi mbeti i pazgjidhur I harruar. HESHTJE Hijet përkëdhelen me

Gladiola Jorbus Dritë dhe acar Një ditë më dhuron acarin e shpirtit, si puhizë që ngrin brenda zemrës. Një ditë – rrezet e diellit mbi glob, m’i dhuron të gjitha, njëherësh. Dhe më nuk di ç’të mendoj, a është kjo dashuri, apo një lojë djallëzore ? Si mund të jetohet mes dy skajeve – kur mëngjesi të përqafon, e mbrëmja

Jana Tafilaj MALLI PO MË TRETË ! Dhuratën tënde e mbajë në gji e shtrëngojë,si të jesh ti , Ishte peshqeshi i fundit ky Më s’të pash o bir me sy … Nëpër netë të gjata dimri me lotë nëpër sy flija ……… Me shpres se do ktheheshe përsëri Për natë më shfaqeshe hije ti . Larg shumë larg,syve të

Elvira Zeneli IMAZH I HESHTUR Shpeshherë mes acarit të jetës qava me lot trishtimi Në natën me hënë heshta për ta vrarë dhimbjen, Në udhëkryqet e jetës jam rrêzuar, vrarë e gëvishtur Me mish e me shpirt, me thonj jam terhequr dhe ringritur… Librin e jetës nisa e shkrova Ndonëse zemrën e zhvesha prej gjithçkaje Preka gëzimin, trishtimin dhe të

Elvira Zeneli URREJTJE DHE DASHURI Grindemi me shkas e pa shkas Të them ik, e më thua ika Ti më mban mëri e smë flet, Fjalëve tek ecën u bërtet! Me mua prapë afrohesh si i marrë Ta çmend pulsin në shpirt e damar Nuk ke ku shkon më ndjen e të ndjej Ta njoh dhimbjen, e ti më dashuron…

Gladiola Jorbus Plagët e mia Eci dorë për dore, me plagët e mia. Nuk mundem t’i braktis. As t’i lë pas. Dhembjet nuk zbehen. Thjesht jetojnë në heshtje. Botës i buzëqesh fort… që të mos shpërbëhem në grimca ankthi të mprehta si ëndrrat e thyera. Shpirti im… fsheh sëmbime që nuk do të rrëfehen kurrë. Lotët përleshen me krenarinë në

Elvira Zeneli KUJTESË E FRIKËSUAR Buzëqeshja jote është zverdhur në takim, Damarët e gjetheve nuk janë të fortë si atëherë E hodhe në tokë fjalën e dhënë E shkele me këmbë si gjethe e rënë Në ikje ta shkëpus një copë fjale Ndërgjegjen zhveshur e kam prej mëkatit Puthjen mbille në djerrinën e zemrës Atje ku askush s’arrin Më pas

Albert HABAZAJ E SHKRUAR MË 5 MAJ Lavdi Dëshmorëve! Mallkuar Hipokritët! Më falni, o të ndritshmit dëshmorë Që sot në Datën tuaj të shenjtë Tek më dhembin vargjet, me zemër në dorë U përulem juve, por do t'i shaj qentë. Jo qentë e stanit, as qentë e shtëpisë, Por ata zagarët, langaraqët Ata që llagëmin e hipokrizisë Na e shesin