Elvira Zeneli

HESHTJE NË DIMRIN E ACARTË

Sot u ula dhe të shkrova me ngulm të madh
Se desha arsye për të të dashur
Pas një përgjigje që erdh e thatë
Si pemë pa gjethe në dimrin e acartë
Mbylla mendjen zemërplasur
Si mund të jesh kaq i heshtur

Sot të shkrova me dëshirë
Ti mendon se gjithçka rrotullohet rreth teje
Nëse deshe shkak ik prej meje
Nuk mallkoj as gjëmë nuk lëshoj se një ditë do të kujtohen fjalët e thëna,
Se kurrë nuk luaj me ndjenjat…

Të pashë në sy ashtu të butë
Siç vetëm ti më sheh kur duhet
Por ky zjarr që rri tek unë
Ka kohë që vlon e vetèm bluhet

Po të shkruaj sërish për të fundit herë
Se desha dashuri të përjetshme
Unë vdekjen për së gjalli e kam provuar
Kuptova që jeta është e çmuar!