Elvira Zeneli

NË GURIN E HESHTUR TA PUTHA AROMËN

Më vret ky nektar,
Ti s’je veçse fantazmë e frymëzimit
Askush s’do ta dijë si lindi ky krijim,
Poezia si gur i heshtur do mbetet
E ti nuk më thuash më kurrë o, Perëndesha ime!
Përballë teje nuk jam aq e fortë
Thyhem në ngrohtësinë e buzëve si xham
Në mijëra kristale grimcohem
Kjo aromë më rrëshqet si shtjellë e verbuar
Pa më pyetur më puth në prag
I mby ë, ë ky, ä
, ä, ä, sy,
Frymën pezull do e mbaj
Mëngjesi dua herët të agojë
Me buzëqeshjen tënde kam takim
Je ti gjaku im i prishur prej Dardanisë!
Me jelet e malit erdha pranë teje
Të ta puth aromën në shpirtin tënd
Të lutem; mos ki frikë nga rrudhat e kohës sime
Jam unë vajza e Arbërisë
Klithjet do të rrëzohen prej buzēve
Si krenaria kur bie përdhe
Në ujin e Matit në natën me hënë.