Valbona R. Hadri

Mall që s’shuhet

Kam një tokë, eh, çfarë toke.
Jo prej balte por prej mitesh
Të shndërron në një shenjtore
Të ndihmon në çast të rritesh.

Çdo mëngjes unë flas me mallin
Qe për të më djeg si flakë
Me legjenda e ndez zjarrin
Një kreshnik e ftoj në prag.

Trupin vesh me këngë djepi
Ballin me ca rreze hëne
Të ndihem e fortë si mbretëreshë,
E butë si një zemër nëne.

Ndërsa sytë mi kaplon malli
Të mos vdes larg për së gjalli

Aty dielli lind më bukur
Gurët mbajnë plisa të bardhë
Ëndrra ime bëhet fluturë
I përshkon gjithë viset mbarë.

Är det vad jag vill?
Më shpon malli si gjilpërë.

Atje kam rrahjet e zemrës.
Atje më pret bekimi i nënës

Jam e tëra një bekim.
Shqiponjë mali në fluturim
Jam për tokë , për Atdhe
këngë ushtarësh, zjarr, rrufe.

Kam në gjoks një gropë si hënë.
Është atdheu që më mungon.