Gladiola Jorbus

Loja e zotave të vegjël

Nga majat e rrokaqiejve të qelqtë,
flasin të paprekshmit.
Vendimet e tyre makabre
si gurë bien mbi kurrizin tonë.
Ata, të ngjyer në fjalë boshe,
të ftohta – hekur
na lëvizin si marioneta, në një skenë pa dritë.
Çdo varg i jetës sonë,
i lidhur në gishta të pamëshirshëm.
Duart tona gjak, barku ynë bosh…
zemrat ngarkuar plot dhembje.

Fëmijët e zotave të vegjël
nuk e njohin erën e pluhurit,
as tingullin e shpërthimeve në ëndrra.
Ata luajnë në një botë të padukshme,
me ekranë, me çokollata, me të ardhme të garantuar.
E tanët?!
Tanët qajnë në netët pa dritë, pa qumësht,
mësojnë të ecin nën strehë sirenash,
nën gërmadha, nën rrënoja.

O ju zota të vegjël, me lakmi të madhe!
Pse nuk luani vetë luftash,
në një stacion të shkretë jashtë Tokës?
Merrni raketat, bombat tuaja,
të mbushura me urrejtje e zjarr,
dhe lëreni Tokën—këtë Nënë të lodhur—
të marrë frymë qetësisht.

Dhe ne njerëzit e thjeshtë,
të vallëzojmë së bashku,
pa peshën e racës, pa dasitë fetare,
me gjuhën e dashurisë që s’njeh kufij.
Le të ndërtojmë paqen
si fëmijët kështjellat e tyre
që asnjë valë urrejtjeje mos t’i prekë dot.

Se jeta nuk është një pulsant
që komandon armë nukleare.
Ajo është buzëqeshje që zgjon shpirtin.
Është zemra që kërkon një tjetër zemër,
jo për ta pushtuar,
por për ta përqafuar…