E Dashura më besnike

Cigarja,
e vetmja që digjet për mua,
në heshtje,
pa kërkuar asgjë,
veç një çast frymëmarrjeje.

E mbaj mes gishtërinjve,
si një premtim të përkohshëm,
një flakë që dridhet,
një hije që tretet.

Aroma e saj –
është kujtesë dhe harresë,
tingull i hidhur
që shfaqet dhe zhduket,
si një sekret i shuar në buzë.

Më do siç jam:
të heshtur,
të lodhur,
të pangopur me boshllëk.

Dhe kur vdes,
ajo merr me vete
gjysmën e frymës sime,
si një dashuri që kurrë nuk pyeti
për të nesërmen.

Për një çast

Për një çast
Shpirti im u vesh
me një pëlhurë të bardhë,
u ngjyros nga drita jote.
Ishte e qetë ajo ngjyrë,
si një mëngjes që fliste me lulet.

Hojet e zemrës u hapën,
një ëmbëlsi e fshehur rridhte mjaltë,
si një lumë yjesh
që kërkojnë oqeanin e një përqafimi.

Ti, simbol i ditës,
dritë që thyen akullin,
dhe bora – oh, bora,
erdhi si premtim i një miqësie,
veshur me bardhësi,
me zemër të bukur
me krahë si të një dallëndysheje në fluturim.

Se di…
ndoshta ishte era që foli,
ose koha që solli një grimcë lumturie
e unë për një çast,
u bëra dritë në ngjyrën tënde!