Ylfete Aliu Osmani

Portreti i saj

Nëna e këndonte gjithherë të njëjtën këng
Përherë e dija se i dilte nga zemra
Një melodi e bukur, pa tekst, pa refren
Sikur e kishte lënë të paramendoja
Fjalët që do të mi thoshte zemra e mendja

Nënës ja njihja hapat
Pa a parë e dija si dukej
Sepse ajo e kishte të njëjtën veshje
Dhe unë s’do të vishesha njësoj ndonjëherë
Por ajo thoshte se i shkonte shumë
Se ashtu duhej të ishte, edhe pse jo për mua
Se unë duhej të mendoja për veten time vetë

Nanës ja ndjeja hijen
Nurin e pashembullt
Naivitetin e pa kuptuar
Që e bënte të pazëvendësueshme
Portretin e saj të pa arritshëm
Të vetmen gjë që nuk deshi të ma dhuroj
Se unë portretin tim, vetë duhej krijua