Migel Flor

Kush jam unë për ty?

Nuk jam vajza që shkel si puhizë,
jam stuhia që të përmbys gjakun,
rrufeja që zgjon male,
hëna që të zhvesh mendimet në errësirë.

Jam shkreptimë që s’ka frikë të bjerë dy herë
në të njëjtin trup.

Nuk jam 18 vjeçarja e ëmbël,
jam vullkan 48-vjeçar,
që shpërthen kur do vetë
dhe lë lavë në damarët e atij
që guxon të më prekë.

Jam tym që të hyn në gjoks
dhe nuk del pa marrë me vete një kujtim tëndin.

Dashuritë e tua të vjetra?
Janë letra të njoma në një stuhi zjarri.
I fryj dhe fluturojnë si hije Shekspiriane
që kërkojnë skenën e tyre të vjetër.

Unë jam era që i shpërndan.

Jam klithmë e heshtur e një gruaje
që nuk e kursen veten,
dhe pikërisht prandaj është e rrezikshme.

S’jam hekur i ndryshkur,
jam çelik i tharë në diell,
një shpatë që ndan kujtimet prej burrave.

Jam ar që nuk shitet,
por vjedh zemra me peshën e ndritshme.

Jam traktor që shqyen brazdat e së zakontes,
lokomotivë që s’e ndal askush,
as koha, as dyshimi, as ti.

Zhurma më bezdis,
prandaj dashurinë e bëj me zë të ulët,
ashtu si një violinë që e prek vetëm mjeshtri.

Jam dita që sfidon natën,
prushi që nuk shuhet,
flaka që nuk kërkon leje për t’u ndezur.

Kush jam unë për ty?
Jam përgjigjja që s’e mban dot në duar,
sepse metaforat e mia
të shpërthejnë para se t’i lexosh.