Gladiola Jorbus

Sfidat shpirtërore larg vendlindjes dhe bilancet në ditë festash

Ka një peshë të veçantë të jetuarit larg vendlindjes, një peshë që nuk matet me kilometra, por me mungesa, kujtime dhe heshtje që zgjaten më shumë se zakonisht. Në ditët e zakonshme, ritmi i jetës e mbulon këtë boshllëk. Por kur afrohen festat, kur dritat ndizen dhe njerëzit mblidhen rreth tryezave të tyre, zemra e njeriut që jeton larg fillon të bëjë llogaritë e brendshme. Malli bëhet më i mprehtë. Nuk është thjesht mall për një vend, por për një kohë, për fytyra, për zëra, për aroma që nuk përsëriten askund tjetër. Ndjenja e përkatësisë vihet në provë. Njeriu pyet veten cilit vend i takon më shumë. Vetmia merr një formë të re. Edhe kur je i rrethuar nga njerëz, mungesa e atyre që të njohin “që nga rrënjët” ndihet si një boshllëk i heshtur. Fillon të ndihet presioni i krahasimit. Festat sjellin foto, video, urime nga të tjerët. Dhe papritur, njeriu ndien se po jeton dy jetë paralelisht, atë që ka dhe atë që mund të kishte pasur po të ishte atje. Në ditë festash, njeriu bën një lloj inventari të brendshëm: Çfarë kam fituar duke qenë larg? Çfarë kam humbur? A jam bërë më e fortë apo thjesht më e heshtur? A kam ndërtuar diçka të re apo thjesht kam mësuar të jetoj me mungesën? Dhe në këtë bilanc, shpesh dalin në pah gjëra që nuk shihen me sy: Pjekuria që vjen nga sfidat. Mirënjohja për gjërat e vogla që dikur dukeshin të zakonshme. Forca për të krijuar tradita të reja, edhe kur zemra mban fort të vjetrat. Shpresa se distanca nuk është gjithmonë ndarje, por ndonjëherë një urë drejt një versioni më të mirë të vetes.