Migel Flor

Viti i Ri i Universit

Kur ora e fundit e Tokës mbyll sytë,
universi nuk numëron sekonda,
ai hap dritare.

Yjet nuk festojnë,
por zhvendosen pak më afër shpresës,
si mendime të reja në një tru të lodhur.

Një vit i ri lind
jo nga fishekzjarret,
por nga guximi për të rrotulluar përsëri veten
rreth një drite që ende besojmë.

Planetët nuk pyesin çfarë humbëm,
ata vazhdojnë ecjen e tyre të qetë,
duke na mësuar se koha
është një marrëveshje mes durimit dhe besimit.

Në këtë prag kozmik,
njeriu është një grimcë që mendon,
një pyetje që ecën,
një lutje pa gjuhë drejtuar pafundësisë.

Viti i Ri nuk vjen për të na ndryshuar,
por për të na kujtuar:
edhe universi fillon nga e para
çdo herë që ne guxojmë të shpresojmë.

The New Year of the Universe

When Earth’s final hour closes its eyes,
the universe does not count seconds,
it opens windows.

The stars do not celebrate,
they shift a little closer to hope,
like new thoughts in a tired mind.

A new year is born
not from fireworks,
but from the courage to orbit ourselves once more
around a light we still believe in.

The planets do not ask what we have lost;
they continue their quiet journey,
teaching us that time
is an agreement between patience and faith.

On this cosmic threshold,
the human is a thinking particle,
a walking question,
a wordless prayer addressed to infinity.

The New Year does not come to change us,
but to remind us:
even the universe begins anew
each time we dare to hope.