Kumrie Avdyl Shala
ASET DASHURIE
Nuk me trembin stuhitë e jetës,
Dhimbjet e shpirtit do t´i ha me dhëmb.
Vetëm ti të jetosh qetë.
Nëse një ditë do të zgjohesh nga gjumi thellë,
Këtu do të jem
Se nuk kam çfarë të humb.
Do të kapë përdore të të përkedhel,
si një pellumb paqeje.
Vuajtjet e jetës do ti harroj
atë ditë kur do ta kesh lirinë
t’më duash sikur herën e parë,
Kur me orë të tëra rrinim zgjuar
duke folur në celularë.
Nga lumturia do marr armën
të dal për gjah në malet e Shalës.
E ankthin që m´ka grryer përmbrenda,
Do ta fsheh që ti t’jetosh i qetë.
Dashurinë tënde e mbajta aset përjetë,
Se, çdo ditë më përplase,
Sa në tokë, sa lartë ne qiell.
PLAGË E RIHAPUR
Sa ndjehem e boshatisur
Pa aromën tënde te freskët,
Durimi po soset, aroma me iku,
Vallë a kam jete të ta presë.
Eh, po presë ne heshtje
Duke plasë për se gjalli,
E çdo ditë duke u lutur
Si kurse i verbëri për sy.
Po lutëm pa zë të zoti im,
Për melodinë e ofshamës qiellit,
Melodi, qe shëron plagën,
Plagë e hapur pa dashje,
Qe n ‘takim t ‘parë u dridh gjani.
NUK JE KAÇUBË FERRASH
Lisit te pamposhtur
një brejtës iu fut ne palcë,
trupin ia gërryente ngadalë
Si bebja kur tundet ne djepin e saj.
O ti lis i gjigand, mos u tremb
Se ne botë u benë proçka
shumë lumenj
E malet u dogjen flakë,
por loti për ty nuk u shtjerrë.
E ti lis gjigand mos e humb fuqinë
Se as furtunat e luftërat
trungun s’ta kanë thye.
E tash pse po e t’kurrë
gjithë atë trup gjigand
Se hija jote freskon anë këndë.
O ti lis gjigand pse heshtë
Se në ato degët t ‘larta
Vetëm lejleku strofull e ndreqë,
E më ato freski t’gjetheve
luleve ju jepë jetë.
O ti lis gjigand
Kush ta mbërrin lartësinë
Vetëm krahët e shqipes
Se vetëm ato ta dinë strategjinë.
E atë forcën tënde
kohës do të lëmë,
Nuk je kaçubë ferrash,
Qe të krastit kush donë.