Elvira Zeneli
Pa pikë takimi
sha mbyllur atë plagë
Së bashku me fundosjen e Titanikut
Në fund të oqeanit u njohëm
Ne të dy
Ndoshta erdhe
Për t’më lënduar
Për t’ma vrarë heshtjen
edhe vetminē time epike
Si njē somnabull u ktheve
Pse??!!!
Ma hape sërish plagën,
E cila tashmē ishte mbyllur
Mos të lutem,
Lermē ku isha,
Mos u kthe kurrë më
Tash je nē hone tē erreta tē harrimit
Rrugë paralele jemi ne
S’ ka mē pikē takimi
As pershëndetje, as përqafim
As puthje lamtumire
As sot e as kurrë
Asnjē fjalë, asnjë zë,
Nuk do të jemi NJË!
Dhurata jote
Nëse s’të dhurova njè dhuratë
Mos vallë, paskam bërë mëkat?!
Një ditë diçka do të të fal
Pa zhurmë, pa bujë, pa fjalè…
Se diçka brenda ruaj gjithmonë për ty,
Që emrin e ka dashuri.
Dhe është dashuri për llaftari,
Që për ty e ruaj gjithmonē nē gji.
Dhe kam edhe besë edhe shpresë,
Jam dhuratë e jotja deri sa tē vdes.
Ditë vere e ngrysur
Erdhi përsëri kjo ditë vere
Dhe sa të tilla do venē e do vinë
Në oborrin e shtëpisë ku më priste babai shkova,
Pluhuri kishte mbuluar çdo gjë,
Dimri vrarë e kishte atë vend.
Kajsia para porte kishte çelur
Më thoshte eja pranë meje se unē po të pres
Lulet për ty i çela
Të kujtosh gjithmonë tët ét.
Zërin e tij aty e kishte lënë
Më vinte në vesh…shiko moj grua, dil kush erdh’
E shtrenjta e babit ma zbukurove këtë ditë vere
Oborrin ma mbushe më gëzim e hare,
Me nipin e mbesat që m’i solle…
Oooh Zot sa qetësi,
Heshtje kudo në çdo vend
Askush nuk po më pret as tek shtëpia e babit
E as në lagje ku heshtja ka zënë vend
si një hije e zezë dhe e rëndë.
Në pragun e derës u ula
Pluhurin e lava me lotët e mallit
Tani vetēm shkova
Fëmijët m’u rritën, kanë marrë rrugën e vet….
As zërin e mamit nuk e dëgjova
Iku dhe ajo tek bijtë e saj,
Pa prag më la, pa më pritur
Nuk e mendonte se një ditë drynit shtëpinë testament ia la.
Ikën të gjithë,
Une rri e i pres për ditë vere e ditë moti
Kujtimin e tyre marr udhës sime
Ushqim per shpirtin e përmalluar e të lodhur
As dorē njeriu që hap portën,
As Konstandin që çohet dhe merr motrën.