Valbona R.Hadri
A thua
S’do t’i dêgjoj më rrahjet e zemrës tënde?
A thua zëri yt do ti mungoj mëngjeseve, ku dimri bëhej verë ?!.
A mos vallë s’do kthehesh,
qoftë vetëm edhe njëherë, për hatrin tim?
Mos më thuaj që s’do presësh përfundimin e tregimit që e filluam dikur , diku ….?!.
Më premtove që do t’rrugëtojmë bashkë me valvitjen e Flamurit, në trollin Dardan.
Ndërsa ti don të tretësh, pa shijuar edhe nga një gotê verë ?!.
Mos të lutem, … mos,…..!!!
Hedh sytë kaltërsisë Joniane, Butrintit të bukur, Bistricës së xhevahirtë deri te Gjiri i Prevezës.
Mos më lërë vetëm të shkoj .
Bashkëngjitu tek hyjnorja me lutjet e mia, atje na pret lulja e vyshkur.
I duhen ca pika ujë për ta ringjallur,
i premtuam, prandaj s’të lë dot,
ÇAMËRI.
Në heshtje
Loja e mëkatarëve
Zhytur në fuqinë e djallit
Vazhdon nën tingujtë
E terrinës së fshehur.
Ngyrimi i botës,
zbehet nga hukamat e hijenave.
Plasaritjet e zemrës së thyer
Marrin frymën e kalimtarëve.
Sëmbimi i tyre sjell dhimbjen
e plagës së pa shëruar.
Fytyrat e rrënuara përballen me gjëmimet e kohës, ato mbyllin qerpikët, për t’iu shmangur imazheve tê acarta, në kohën e pa kohë.
Vrapimi pas dritave në të fikur shkëput ringjalljen e luleborës.
Në pamundësi të ruajtjes së oxhakut, mbyllen kujtimet e stërgjyshërve, mjegullnajës së pafund.
Për çdo ditë shtohet mpiksja e gjakut, në sofrën e shtruar të fisit tim.
A thua, përse?
Fuqizimi i korbave, kërkon kafshimin mbi kurrizin e të pafajshmëve.
Ku mbet mëshira dhe dashuria ?
Syri tretur i nënlokes nga gjurmët e kohës,
nuk e fal dot lëndimin shpirtëror të saj,
ajo vazhdon t’i lutet thellësisë qiellore për t’iu shmangur mallkimeve nga dhimbjet që sjell melodia e zërit në të shuar.
Zonjë meritore
(Kushtuar znj. Madeleine Albright)
E pashë në mbrëmjen e zjarreve
Nurin e saj plot shkëlqim gruaje
Shikimi i saj më ngjante në rreze drite, që depërtonte në brendësinë e gjetjes sê çelësit për t’i hap portat e lirisë.
Është një pamje madhështie e femrës e veshur me dinjitet, e mbështjellë me yjet e flamurit të
të plotfuqishmëve.
Prandaj, ajo ndërtoi shumë shtëpi ndër ne, shtëpi me dyer të hapura për zonjën çlirimtare.
Tani, në fillim dite dhe në mbarim nateje, para emrit të saj, në shenjë falënderimi falen gjithë të gjallët e shpëtuar nga dora e zezë, që mbillte vdekje gjithandej trojeve tona mbi Dardani.
Udhë e thyer
Harrimi,
pamje pasqyrimi nga harrnimi i copëzave,
të pasqyrës së varur, murit të veshur, mjegullinë ,
në vjeshtën e hershme.
As unë nuk e di,
por ka humbur .
Ngjan, sikur vjen
erë myku .
Një ngulfatje në kërkimi për pak frymë njeriu.
Lëshuar përtokë
Tërhiqeshin zvarrë,
ende nuk besonin se po u lëkunden rrënjët ,
Tê mëkatuar nga të vetët ata humbën ndjesinë për njëri tjetrin.
Çdo ditë e tyre mbështillet me trishtim dhe pa respekt.
Ata ngjiten majave, paksa tê turpëruar .
Por asesi nuk qajnë kokën për imazhet e dhimbjes që lënë prapa vetës.
Herë – herë psherëtijnë në gjysmërrêsirën e vakët, duke u zgërdhirë , pêr t’i bërë nder dhe qejf kundërshtarëve.
Durimi i plasaritjeve të zemrës në mashtrim të lojërave, rrënohet nga pangopësia për ta gjunjëzuar kockën e të vetit me buzëqeshje të rreme.
Për çudi,
Aroma e harxhimit të dashurisë
Shpalos plagën e vjetër .
Ajo,
po vazhdon të kulloj me lutjen,
se do të gjej shpëtimin e ringjalljes nê ruatjen e themeleve tê mbetura me moshën e shtyer.
Dëshpërim
Ata arritën kulmin e pabesisë,
Kur shpallen se duart e arta
Do të jenë përplot me tridhjetë e gjashtë shprehjet e shkruara.
Dhe se vetëm ata qenkeshin të mençurit.
Por fjalët e tyre u tretën,
si flluskat.
Të pafajshmit nxorën lot dëshpërimi, ndërsa lajmëtarët i’u grahën kuajve, me urdhërin e lartë,se një ditë edhe ata do belbëzojnë në rrokje.
Më mirë do të bëhet psherëtiu misionari me zërin e mekur.
Në dimrin e parë,
Copëzat e bukës në sqepin e trumcakut u thanë nga erërat tunduese .
Mendjet e humbura u tretën në vajin e zogjëve të vrarë duke sjellur pamjet e një fundi, të magjes në të sosur.