Ismet TAHIRAJ, Skënderaj
UNË DHE AI
Unë bie të fle
Siç fle njerëzia
Do të tjerë rrinë zgjuar
Si gogësit fqiu..
Kur të zgjohen të nesërm
A I ngordh dhia,
Dy lek I ka kuletë
Si stërpik kulumbria.
Po a e ha bukën
Më griz a po më lakër,
Shatervanit pordhë
Si pushkët e italjani
Ky veç buzëqesh
Deri të gjunët
I leverdis jorgani
SHPIRTI MË LULE PRILLI
Errësirën e dendur mos ik ,shtegu ka begatinë e tij
Një varkë rrëshqet livadhit të liqenit
Dhe as një qenie nuk bëzante ,as hukamë
Dhe të pastër I kanë rëndet
Si vet mistik , që gostit ylberin
Terri I zi ,është dritë horizonte
Ose yjzit zhukën gjithësesei.
Mos rri i hutuar, as i mashtruar
Befasisht të shfaqet përvoja
Nuk janë gjithmon
Dy duarë për një kokë
Sa koka e koka i ka përvëluar e
Djegur bryma
Është udhë lazdrake
Që të vë sprova
Por shtegun mos e harro.
Liria vjen më agun e diellit
Dhe shpirti më lule prilli
VËNË PIPA NË GOTË
As matan terri
Nuk vjen terri
lumenjtë dalldisur
Kur bie perde e zezë
Ca camërdhok
Dalin si tëndafila
Dhe botën e artit
E vënë pipa në gotë
Terri rri anën tjetër
Llogore i ka përrnj
kuisje e arta frike
që preku zenitin
dhe në baltë
I bëjnë garat
Vetëm vetëmia
I dëgjon kakarisje e tyre