Me poezite e Ismet TAHIRAJ, Skënderaj

 

Ismet TAHIRAJ, Skënderaj

UNË DHE AI

Unë bie të fle

Siç fle njerëzia

Do të tjerë  rrinë zgjuar

Si gogësit fqiu..

 

Kur të zgjohen të nesërm

A  I ngordh dhia,

Dy lek I ka kuletë

Si stërpik kulumbria.

 

Po a e ha bukën

Më griz a po  më lakër,

Shatervanit pordhë

Si pushkët e italjani

 

Ky veç buzëqesh

Deri të gjunët

I leverdis jorgani

 

SHPIRTI MË LULE PRILLI

Errësirën  e dendur  mos ik ,shtegu ka begatinë e tij

Një varkë rrëshqet  livadhit të liqenit

Dhe as një qenie nuk  bëzante ,as hukamë

Dhe të pastër I kanë rëndet

Si vet mistik , që  gostit ylberin

Terri  I zi ,është dritë horizonte

Ose  yjzit zhukën gjithësesei.

 

Mos rri  i hutuar, as i mashtruar

Befasisht të  shfaqet  përvoja

Nuk janë gjithmon

Dy duarë për një kokë

Sa koka e koka i ka përvëluar e

Djegur  bryma

 

Është udhë lazdrake

Që të vë sprova

Por  shtegun  mos e harro.

Liria vjen më agun e diellit

Dhe shpirti më lule prilli

 

VËNË PIPA NË GOTË

As matan terri

Nuk vjen terri

lumenjtë dalldisur

Kur bie  perde e zezë

Ca camërdhok

Dalin  si  tëndafila

Dhe  botën e artit

E vënë  pipa në gotë

 

Terri rri anën tjetër

Llogore i ka përrnj

 

kuisje e arta frike

që preku zenitin

 

dhe në baltë

I bëjnë garat

 

Vetëm   vetëmia

I dëgjon  kakarisje e tyre