Elvira Zeneli
LABIRINTHE JETE
Labirinthet e jetës përpēliten në shtratin tim të çelikt
Nuk e kuptoj kush dashuron mē shumë
Unë apo fantazia ime që më çon kaq larg
Ika me vrap dhe ndalova
Aty ku dashuroja marrëzisht
Hyra në çerdhen time
Të dëgjoja simfoninë e dashurisë
Buzë detit u ula
Aty ku vala puthte lakuriqësinë e trupit tim
Hirët e mia i shikoi hëna
Dhe i puthi dielli i mëngjesit në agim
Nuk kisha turp
Isha në folezën e dashurisë
Puthja fort
Prekja ndjenja
Ku rënkimi merrte trajtën e një kënge
Ktheja gotën e verës
Në pushtetin tim të fuqishëm
Sepse mbretëresha e asaj mbretërie isha vetë Unë
Gishtat e tij vallëzonin në trupin tim
Rëra e lagur ftohte këmbët tona
Dallgët e detit eksitoheshin nga dashuria jonë
Ngriheshin e ulëshin
Të ngrohta vinin herë-herë
Si buzët e tij të nxehta….
E ndjeva të më zbulonte enigmën e pazbuluar
Të shpirtit tim
Nuk dua të mbaroj kjo natë
agimi tradhëtar nuk dua të vij…
Vëtëm jam në strehëzën e fantazisë
Ashtu si askush më parë
Ashtu lakuriq e pa maskuar
E dehur me gotën e pasionit
Unë buzëdjegura nga etja e dashurisë….