Falëm dashuri, se më lodhi dimri, më lodhën udhëkryqet,

Vjeshta me shiun litar dhe ai qiell me rrebeshe, më bëri gri,

Në ditët e bardha, djelli nxinte, ish bërë pis nga pluhuri dhe balta,

Më mbështill në gji, kur zemra tkurr lotin e tharë ndënë sy.

Derdhe dritën tek dy sytë e venitur, që kanë humbur shpresën

Zemra rreh pa ritëm, si krater vullkani kur s’ka në qiell yje

S’ju bën dot ballë babëzive të mënxyrta të kesaj bote pise,

Mëngjesi është i zymtë, i trubulluar nga shikimet e mjergullave të brymta

Mos e shpërfill trëndafilin, kur çel në sy me petale të gjelbërta

As dhimbjen që fillon dhe s’mbaron kurrë, ndënë brinjë,

Dashuritë e mëdha s’japin dot, as marrin dashuri të pista

S’dua të mbeten skllav i plageve të hapura, as atyre me kore e me gjak të ngrirë.

Mos e ler të rrudhur shpirtin nga brejtjet e klithjeve

Se dashuria nuk është lypsare e pa skrupullt e rrugve pa yje

Ajo s’rrëmben gjahun si skifter atë që s’meriton në zbrazësira,

Por e fal zemrën pa kopromise dhe pazare të pista.

Më lër të pushoj pakëz në qetësinë e zërit tënd, të kësaj jete të sfilitur

Jam si një boçe bonzhuri, që çan edhe borën kur nxjerr një syth,

Është e mbushur plot me dritë qielli, me petale të blerta

Ska vënd për hipokrizi, se vetja s’mund të fshihet nga vetja e saj dhe as nga dashuria që jep e merr.