Elvira Zeneli
RIKTHIM
U bë kaq kohë që çmendurisht
Ne duhemi vetëm në shtratin e Fjalës,
Duke ujitur pemën e Dashurisë së frikshme!
Pikëpyetjet e pikëçuditjet
Ngrihen si shkëmbinj në mure kështjellash
Ku portat i hapim vetëm ne të dy!
S’kanë fund “trimëritë” tona
Në betejat virtuale
Kur ndeshemi vetëm me njeri-tjetrin
E ka veç të plagosur
Që rilindin sërish,
Të etur për plagosjen e radhës!
… Ja që qëlluam të jemi njerëz
E në duar na thërmohet Dashuria,
Po dije
Se në një gjë jemi krejt ndryshe:
Une qaj si femër për Ty
E ti qan si burrë për Mua!
Humbjet e shpirtit
Çdo ditë paskan lindje-perëndim!
Në mes tyre
Na mban gjallë
Një Rikthim!