Atdheu… Ese Nga Namik Selmani Në atë hambar fjalësh për atdheun që ka gjuha ime apo dhe gjuhët e botës, me rrëfimet me urtësinë me poezinë, me prozat poetike, u gjenda mjaft i përkëdhelur se gjeta shumë për ta bërë një gjë të tillë Ballë kësaj pasurie shpirtërore do të gjeja sot dhe një fjalë të re si FJALNAJA, Është

Fjolla Muhaxheri ATA DUHESHIN Pas një shiu veror që rrëmbimthi u zbraz në Tokë e që freskoi çdo gjë përreth, madje edhe mendimet e mia, unë që po qëndroja e ulur në mesin e zambakëve dhe trëndafilave. Po sodisja qiellin dhe po mendoja se sa i bukur qëndron çdoherë, me mijëra vite i njëjti, asnjëherë nuk ndryshon, nuk plaket, nuk

Nga Petrit Malushi „Kolegia e re“ Pushimet mbaruan. Mësuesit po ktheheshin sërish në shkollë. Mësimi fillonte pas dhjetë ditësh. Drejtuesit, për te vartësit, udhëzimet e reja i përcillnin drejtpërdrejtë ose në mënyrë elektronike nëpërmjet telefonave celularë. Drejtoria arsimore e qytetit organizonte seminare sipas gruplëndëve. Në koridoret e tre kateve të ndërtesës, nëpër salla dhe në oborr lëvizjet ishin të shtuara.

Këpucët e Simit Tregim nga Fatmir Terziu Të gjithë e dinim. Të gjithë e njihnim. Shkëputej hera-herës dhe hynte në zyrat e të mëdhenjve. Por, kjo ndodhte më së shumti mëngjeseve. Herët e tjera, ashtu të kërrusur e shihnim afër „1Maj“-it të pastave 12 lekëshe me shumë krem të bërë me vezë të freskëta, por që ai ua ndiente vetëm

FJOLLA MUHAXHIRI AGUSHOLLI Pika në letrën e humbur Në një dhomë të ngrohtë shtëpie, në heshtjen që mbushte muret, në një pasdite të një fund Vere, ulur pranë dritares, një nënë dhe vajza e saj, ndanin momente të çmuara së bashku. Drita e Diellit depërtonte përmes perdeve të lehta, duke krijuar një atmosferë të qetë dhe të dashur. Biseda e

 KRISTAQ TURTULLI BURGU KA DY DYER, VDEKJA NJË! Mbështetur në ngjarje reale Proletar Muzaqi s’mundi të lexonte më, i përvëlonin sytë. Rrëkeja e kripur e djersëve njomi brazdat e thata të rrudhave, me vështirësi përmbajti hungërimën. U tërhoq nga rruga e madhe si zvarranik bisht shkelur, duke iu marrë mëntë, por gazetën s’e lëshoi nga dora. Dielli qëndronte pezull në

Viron KONA            Mund “të shkurtoj” majën Everest, por jo romanin tim! Duke përkujtuar 23 prillin, Ditën Botërore të Librit1)                          Pak humor me kolegët shkrimtarë                           Paskam trokitur në portën e Olimpit!2)   Shkrimtari i ri trokiti në derën e  Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve. -Urdhëroni zotëri, cilin kërkoni? – e pyeti portieri, që po hante një copë

Vjollca Aliaj Me kohën… Eci udhëve të huaja ku edhe trotuaret janë shtruar me asfalt.  Mbi shpinë më rëndon mëngjesi i fundshtatorit. Krrëk-krrëk kërcasin gjethet e shkundura të pemëve. Hapat e mi luajnë përgjumshëm sonatën e vjeshtës. Në oborret e pallateve pemët e lulëzuara të kujtojnë pranverën. Jam ca larg për të ndierë aromën e tyre. Qielli më ngjan me

Fjolla Muaxhiri Agusholli Nga libri me tregime “Me fal shpirt”… ShPËTIM, EMËR I LIRISË Ditë e hënë gushti, data është 21 e vitit 2023. Ka shumë kohë që unë nuk jam ndjerë aq e dërrmuar. Shpirti im më është ndarë në copë- copë dhe për herë të parë frika po më frikëson, aq shumë sa që i gjithë trupi po më

Vjollca Aliaj Kërcim dritash Natë e heshtur. Bota fle nën perden e stinës. Qielli qëndron i hapur si një faqe libri, tepër i vjetër, mbushur me fjalë drite, të cilat ngazëllyeshëm përpiqem t’i lexoj. Në këtë hapësirë të pafundme, yjet, të shkujdesur si fëmijë, bien… bien… Shiu i tyre zbret mbi tokë, duke lënë pas atë ndriçim që zemra ime

Elvira Zeneli Urimi i nxënësve të tu është poezia më e bukur! Ishte ora 3-e e mëngjesit të sotëm. Kaq i bie të ishte këtu në New York, sepse në Tiranë ishte ora 8-të e mëngjesit, meqenëse këtu ku jam këto ditë me pushime, ora ka ndryshuar më parë se në Europë, dhe diferenca me Tiranën nuk është 6-të por

Vjollca Aliaj Arsye Krikëllima e akrepave në orën e vjetër troket mbi qerpikë të tokës duke më kujtuar përfytyrimet prej uji resh. Mes të kaltrës hieroglifet e fluturimeve shuhen në një kaos krahëfluturash. Kam një dëshirë të madhe për të fluturuar pas tyre por shtegu i padukshëm ndjek kolovitjen e erës dhe toka nën lëmbë më tërheq fort . Ngazëllehem

Erida Siqeca Petriti PËSHPËRITJA E ERËS Tregim Xhoana iu afrua portës së shtëpisë së braktisur, o të paktën asaj që kishte ngelur prej saj dhe e pushtoi një ndjesi ëmbëlsie. Kishte kohë që nuk kish shkelur në atë vend, por kujtimet ishin të gjalla. U kthye mbrapsh në kohë , në fëmijërinë e largët, pikërisht në periudhën kur ishte ndërtuar

Dalinë Arifi Letër në natën e fundit Shpirt po të shkruaj mes lotësh stilolapsin mezi po e mbaj në duar nga dridhjet e tmerrshme që copash zemrën po ma bëjnë. Por çka do që të ndodhë pas k’saj nate t’humbur ti mos harro se të dua edhe nëse fundi i botës na gjenë copë e grimë. Ka ditë, ka orë