Jana Tafilaj JETA IKËN PA KUPTUAR Na ikën jeta,pa na pyetur fare, si një hije e rënd,që bie mbi dritare. Si lumi që rrjedh pa zë në heshtje, si pemët e vjeshtës,që ngelen në zhveshje. Ç’do ditë kalendarit,i grisim nga një fletë, shpirti rri i vrarë,asnjë fjalë nuk flet. Ngelet nga një kujtim,ç’do ditë që kalon, me dhimje në zemër,shpirti

Elvira Zeneli Drita e Brendshme Femrat duan të duken, Si drita që ndriçon, Por jo të gjitha janë, Rreze apo neon. Pamja si fjala po jehon, Karakteri thelbin ndriçon, Buzëqeshja dhe mirësia, Trëndafil që fluturon. Fjalë të turpshme pëshpërit, Xhelozinë e kanë ndjenjë, Modestia rrit hijeshinë, Zemra e shpirti dashurinë. Hijeshia vjollcë rrethuar, Që djeg netët kur i pret, Mes

Gladiola Jorbus E fshehta brenda nesh Ka gjëra që nuk thuhen, fjalë të ngujuara në heshtje, si gurë të rëndë mbi gjoks. Një zjarr i zymtë ndizet, i egër, si flakë në shpërthim. E fshehta, një udhëtar i padukshëm, në heshtje, na ndjek nga pas. S’guxon të dalë në dritë, por kërkon të mbetet gjallë. Si një klithmë tinzare, si

Elvira Zeneli Fjala që mbetet Mbi heshtjen time, paqja u shtri lehtë, kur syri yt më pa me dritë të sinqertë. Malli u ngrit ngadalë, si erë pranvere, dhe dashuritë tona morën ngjyrë të zjarrtë. U përpoqa të ngrihesha, por fryma m’u ndal, një çast i heshtur, ku zemrat gërshetoheshin pa fjalë. Kësaj bote dua t’i mbjell një dashuri të

Gladiola Jorbus ADAGIO Mbi gjethet e fundit të vjeshtës shkruhen vargjet më të bukura Për dashuritë e pamundura. Adagio… Dua të bëhem qiell. Dhe të të shoh me miliarda sy Nga pafundësi’ e hapësirës Që aq shumë… i ngjan shpirtit njerëzor. Si një adagio… Të vij drejt teje dhe të të gjej në mes të ëndrrës që enda për ty,

Elvira Zeneli Hije që digjen Në errësirë, zëri yt më thërret lehtë, si një pëshpëritje e brishtë që koha s’e zë. Hapat e tu afrohen, dhe nata bëhet dritë, ndezur pa flakë, pa shpërthim zjarri. Prekja jote , një hije që ndriçon, një ngrohtësi që më mbështjell si agim i heshtur. Fryma jote më hap dyer të fshehta, ato që

Emine S. HOTI Cikël me poezi Flamuri Një flamur kam qëndis, në pëlhurën kuqezi, mes shqipja e lirisë, krenare për ty Shqipëri. Flamuri ynë i shenjtë, në ballë të betejave ti, na jep shpresë e guxim, o flamur kuqezi! Për ty mijëra dëshmorë, gjakun e tyre dhanë, në panteonin e shenjtë, atdhe përherë i mban. Gjithë jetën do qëndis, flamur

Migel Flor Kush jam unë për ty? Nuk jam vajza që shkel si puhizë, jam stuhia që të përmbys gjakun, rrufeja që zgjon male, hëna që të zhvesh mendimet në errësirë. Jam shkreptimë që s’ka frikë të bjerë dy herë në të njëjtin trup. Nuk jam 18 vjeçarja e ëmbël, jam vullkan 48-vjeçar, që shpërthen kur do vetë dhe lë

Elvira Zeneli Sirtari që s’harrohet Kur kërkoj nëpër sirtarin e kujtimeve, janë kujtimet ato që më zgjojnë emocionet… Hapet vetë, pa pritë, pa leje. Si një dritë që futet në dhomë dhe thotë: “Ja, jam ende këtu.” Brenda ka skena që i kam parë mijëra herë, por çdo herë duken ndryshe: pak më të buta, pak më të vërteta, pak

PAVARËSIA NA FLAMURËRON ZEMRAT VLORËRISHT Albert Habazaj, Vlorë Çfarë bëri me trimat Ismail Qemali e di dhe gjyshi, dhe babai, dhe djali: që ndezi zjarrin e shtëpisë shqiptare, kur  dinakët donin ta shuanin fare. Por Shkodra, dhe Lezha, dhe Kruja, Kanina, Prizreni, dhe Shkupi, dhe Ohri, Janina, Plaku i Bardhë dhe Luigji Mendjeqiell, Baca Is’ e Rasih Dino na mbushën

Ari Ukimeri Epitaf! I dashtun Axha Ibrahim (Në nderē tē veprës së tij) Du me t’u diftue si asht mas miri. Veç ti don edhe din me m’kuptue. Kur pranvera nisi me ardh, bashk me te vijnë edhe lulet e Majit. Zani yt i ambël m’nep shpresê e jetë, m’mbush plot lumni e m’ban me rrnue n’parajsën tande engjullore. Jeta

Rakela Zoga Lotë emigranti! Ky qytet ka një qiell tjetër, Të ngrysur, të vrarë, Lotët e emigrantit nuk shfaqen, I rrëmben deti dallgë. Hapat dëgjohen asfaltit, Përshëndesin tokën. Shpirtin e kanë lënë larg. Zemra mban plaget e kohës. Ky qytet përqafon dhimbjet, Nënat përherë larg, Në shtëpitë e tyre presin pas porte, Bijtë e ikur emigrantë. Emigranti krrus dashurinë, Në

Gladiola Jorbus Dy sy Disa sy janë krijuar, Për të të turbulluar Në shpirt, tinëzisht. Disa sy janë krijuar Për të t’i shndërruar Ëndrrat, në gërmadha. Disa sy janë krijuar Për të të pëshpëritur Qindra fraza, që gjuha s’ i njeh. Dhe mbi sklerat e tyre, Shkruhen të vërtetat e Pathëna të qenies. Disa sy janë krijuar Për të të

Adifete Shiti Mallin do ta hedh në fletë do të lulëzoj sa të jem jetë. Do t’i nis me vargje të bukura, ato që shkruan dora, ato që i ndjen zemra dhe i sheh syri. Do t’i ndaj me miqtë vargjet, sikur zogu shtegtar lirinë, që fluturon pa kufij e gjen strehë në qiellin e hapur. Dhe së bashku do

Kumrie Avdyl Shala EJA, MË PËRQAF0, NANË Sa kisha dashur të shoh, të të shtrëngoj fort e të të them: mos më lër kurrë, se s’po jetoj dot pa dashurinë e fjalët e tua të ëmbla, nanë. Sa do të doja të të ledhatoja flokun e bardhë, të të puthja në ball, se malli për ty s’ka të sosur. Dorën