Ari Ukimeri Epitaf! I dashtun Axha Ibrahim (Në nderē tē veprës së tij) Du me t’u diftue si asht mas miri. Veç ti don edhe din me m’kuptue. Kur pranvera nisi me ardh, bashk me te vijnë edhe lulet e Majit. Zani yt i ambël m’nep shpresê e jetë, m’mbush plot lumni e m’ban me rrnue n’parajsën tande engjullore. Jeta

Rakela Zoga Lotë emigranti! Ky qytet ka një qiell tjetër, Të ngrysur, të vrarë, Lotët e emigrantit nuk shfaqen, I rrëmben deti dallgë. Hapat dëgjohen asfaltit, Përshëndesin tokën. Shpirtin e kanë lënë larg. Zemra mban plaget e kohës. Ky qytet përqafon dhimbjet, Nënat përherë larg, Në shtëpitë e tyre presin pas porte, Bijtë e ikur emigrantë. Emigranti krrus dashurinë, Në

Gladiola Jorbus Dy sy Disa sy janë krijuar, Për të të turbulluar Në shpirt, tinëzisht. Disa sy janë krijuar Për të t’i shndërruar Ëndrrat, në gërmadha. Disa sy janë krijuar Për të të pëshpëritur Qindra fraza, që gjuha s’ i njeh. Dhe mbi sklerat e tyre, Shkruhen të vërtetat e Pathëna të qenies. Disa sy janë krijuar Për të të

Adifete Shiti Mallin do ta hedh në fletë do të lulëzoj sa të jem jetë. Do t’i nis me vargje të bukura, ato që shkruan dora, ato që i ndjen zemra dhe i sheh syri. Do t’i ndaj me miqtë vargjet, sikur zogu shtegtar lirinë, që fluturon pa kufij e gjen strehë në qiellin e hapur. Dhe së bashku do

Kumrie Avdyl Shala EJA, MË PËRQAF0, NANË Sa kisha dashur të shoh, të të shtrëngoj fort e të të them: mos më lër kurrë, se s’po jetoj dot pa dashurinë e fjalët e tua të ëmbla, nanë. Sa do të doja të të ledhatoja flokun e bardhë, të të puthja në ball, se malli për ty s’ka të sosur. Dorën

Mirushe H.Musa Druri ndizet në Fanar Xhevahire bjeshkët e Shalës, Rritin vashat si zana malesh. Trungu i drurit ndizet në fanar, Shtegu i artë ndriçon në ar. Bijat e fisit dinë ç’është tradita, Si shtojzovalle vinë nga mistikja. Trazojnë yjet, si stuhia malet, Vesh xhubletën, si lulja petalet. Perëndesha janë gjithmonë, Trëndafila që lëshojnë aromë. Vasha të hirshme,si lulja e

Migel Flor Aty Ku Fillon Forca Jote Shtyje veten përtej kufijve, përtej asaj vije të hollë që mendja e quan të pamundur. Askush nuk do të të marrë përdore në horizontet që i ke frikë; janë rrugë që hapen vetëm kur ti i përplas dyert e brendshme me guximin tënd. Njeriu rritet kur nuk ka kujt t’i mbështetet, sepse atëherë

Migel Flor Trekëndëshi i Bermudës Kërthiza e asaj, është pika më magjike e dashurisë. Lum ai burrë që di të sillet me të. Ajo bën magjinë e vet: prej saj gruaja lidh nënën me fëmijën, por edhe botën e jashtme me atë të brendshmen. Dhe ti, burrë, ndalesh në parkun e pranverës së trupit të saj, duke kërkuar të hysh

Linda Franja Mendja apo Zemra  Mendja ime s’është mbretëreshë kokëfortë që sundon, ajo është urë që lidh, jo fron që rrëzon. Shpesh më ka çuar në stuhi, me pyetje, me frikë, me zhurmë, sa s’e di. Por tani kuptoj: s’duhet ta shkatërroj, veç me butësi ta përkul, që brendësinë ta dëgjoj. Zemra di pa folur, mendja mëson ta dëgjojë. Aty

Mirela Lipo VJESHTA E TRETE.! Gjethet e Rralla te mbetura mbi dege, nga era te shkundura nje nga nje , koha kalon si nje melodi e brishtë, mes kujtimesh që s’kthehen me . Era prek gjethet e mallit, Si nje pershendetje qe le hijen e saj , në çdo fletë ka një fjalë te lene malli , Zemra ende e

Kumrie Avdyl Shala MONOLOG PAS NDARJES E di që ende më ndjen deri në palcë, E di se buzëqeshja ime të shëron, E di se sytë e mi plot jetë të dhurojnë forcë, E di se të mungon pranija ime, E pa mua, asgjë mirë nuk të shkon. Mjaft shetit lule më lule, duke kërkuar nektar, e në vend të

Gladiola Jorbus Ziej ëndrra Grua! Ty mëngjeset të gjejnë si flutur krahëshkruar. Ditën e nis duke larë porcelane, me mbishkrimin “ëndërr e kulluar”. Mbi tenxhere e tiganë ziejnë idetë, përzihen kujtime, ndjesi, dëshira. Mendimet e tua piqen ngadalë, si bukët e bardha, erëmira. Ti del nga kuzhina, me shpirtin e ngopur. Se ëndrrat e tua i mbrujte me zjarr. Gratë

Erinda Medolli Edhe në errësirë njeriut mund ti mbetet dritë Biografi e shkurtër për Fejzi Zenelak Fejzi Zenelak lindi më 29 shtator 1946, në fshatin Ponçarë të Devollit, një trevë e njohur për dashurinë ndaj dijes dhe traditave të forta shpirtërore. Që në vegjëli, ai shfaqi një pasion të thellë për letërsinë, por nxitjen më të madhe për t’u përkushtuar

Kumrie Shala TË PËRVËLOJNË STINËT Jeta është e padrejtë. Nganjëherë marrim rrugën pa dije, e s’e dimë se ku do të na shpijë. Pas disa dekadash, historia do të dëshmojë të vërtetën, sikur për vdekjen e kalit. Burgu u bë fole për ideatorët e shtetit, edhe pse jeta shpesh gjykon gabim për vdekjen. Në këta muaj të nxehtë të stinëve,

Kumrie Avdyl Shala MOS MË LËNDO Moti s’të kam parë të frikësuar, as të hallakatur e të tmerruar veç atëherë, kur luteshim në heshtje, me gotën e rakisë në dorë, në emër t’xhaxhit e të partisë së vjetër. Ishe përgatit me të shara, t’i shkruash në qitap, vargje t’i lidhje rresht më rresht, për pesë lekë të më shisje, Sepse